Obraz (2840)

Piękno Dursztyna

Gwiazd pełne niebo Wielki wóz!

Chwila przed świtem - wyjdźmy już!

Kurtyna nocy unosi się. blednie,

Rozpływa we mgłach, jak rzeczywistość we snach.

Brzask. W nim różowieją Pieniny.

Na Trzech Koronach klejnoty drżą,

Bo słońce błyska nad mgłą.

A może... może usłyszysz Dunajca szept,

Co śpiewa im pieśń natchnienia Przez wieki, bez wytchnienia?

Dzień. Rysują się na północy zatarte gór kontury: Turbacz z Lubaniem - to Gorce ciemne, zwarte. Blisko jest Zor. Opada on skalistym stokiem I zatrzymuje się nad Międzyzoru potokiem.

Przed nim Jurgowska Skała, wolna dla słonka cała. Owiec wełniastych stado pasie się tutaj gromadą.

Widzisz w dolinie skałki, skałeczki?

Jak porzucone piłeczki.

Każda zwarta i Kończysta,

A choć mała, uroczysta,

Tkwi w zieleni jak w bukiecie.

Pełna czaru w zimie, w lecie.

Do nich przywrzeć choć na tyle.

Jak ptak w locie, choć na chwilę.

Porwać w siebie dech uroku.

Którym każda skałka nęci 1 zatrzymać go w pamięci.

Stokrotka

Ona ledwie śnieg zejdzie, prostuje się na cienkiej ledwie od nitki grubszej łodyżce i zwraca swe żółte oczko okolone jasnymi r/ęcami ku słońcu.

Czyżby przez zimę śniła o nim, czy czuwała że tak od razu gotową była wpatrywać się weń?

A gdy chmury zakrywają błękit, a dzień jest szary bez blasków i słońca, gdy deszcz siecze a zimno przejmuje -ona schyla główkę oczko otula rzęsami, bo na tej ziemi nic ją prócz słońca nie obchodzi.

O mała stokrotko usłysz mnie. by duszę ustawicznie do Boga zwracać i nie dopuszczać do niej -niepotrzebnych wrażeń.

147