Sygnałem stosunku między wypowiedzeniami składowymi są w tekście pisanym:
— znaki interpunkcyjne — przecinek, myślnik (pauza), rzadziej: średnik i dwukropek;
— formy spójników — współrzędnych i podrzędnych;
— formy zaimków — wskazujących, pytajnych i względnych.
Czasem sygnały stosunków składniowych są również ważnym elementem potwierdzającym intuicje semantyczne dotyczące powodów, dla których zdecydowaliśmy się połączyć składniki, by utworzyć nową całostkę składniową.
Należy zwrócić uwagę na to, że wymienione znaki interpunkcyjne odpowiadają wymawianiowym wskaźnikom zespolenia sygnalizującym połączenie składników, a więc są w piśmie ekwiwalentem intonacji, akcentu, iloczasu czy pauzy — nierzadko kumulując funkcję wyrażenia połączenia składników i funk-cję sygnalizowania granicy między nimi.
VI Składnia
Przecinek w wypowiedzeniu złożonym może pełnić funkcję wskaźnika zespolenia samodzielnie lub razem ze spójnikami. Dlatego zdarza się, że nie zwraca się na niego uwagi bądź niewłaściwie interpretuje się jego obecność lub brak w tekście. Tymczasem warto pamiętać, że mimo wielu funkcji, jakie przecinek spełnia w tekście, nie będzie nigdy (jako znak graficzny) dublowany, a powody, dla których pojawia się w danym miejscu, mogą być różnie interpretowane.
Na przykład w wypowiedzeniu:
Powiedz, bo bardzo mnie to interesuje, od kogo dostałeś list. przecinki okalające składnik bo bardzo mnie to interesuje pełnią też inne funkcje niż tylko sygnalizacja wypowiedzenia składowego. Drugi z nich jednocześnie wskazuje dołączenie następnego składnika, por.
* Powiedz, bo bardzo mnie to interesuje,, od kogo dostałeś list.
Przecinki zasadniczo oznaczają granice między wypowiedzeniami składowymi, ale niestety — według polskich przepisów interpunkcyjnych — nie zawsze mogą, a niekiedy nie muszą się w tej funkcji pojawić.
463