out 0131

110 TforW jntofłfct f>ty*kicZ>Q<h

w podmiocie, musi być treścią utajoną danego stanu intuicji, ażeby synteza myślowa odbyć się mogła.

DwudzielnoU jest bezpośrednim wynikiem analitycznego działania apcrccpcji na intuicję, jeśli zjawienie się drugiego e/.łonu jest uwarunkowane przez początkowy stan intuicyjny, przez „rodnik” myśli. Drugi człon jest jedynym celem i kierunkiem działania apcrcrpcji. Nic byłby on ostatnim członem jednostki myślowej, nie zamykałby jej wskoń-i zoną całość dwudzielną, gdyby a percepcja nie działała analitycznie, lecz syntetycznie. Gdyby pierwszy atrybut (lub orzeczenie w ogóle) nic był uwarunkowany przez stan intuicyjny „przedmiotu”, to tak samo drugi, trzeci i wszystkie inne atrybuty, jakie się dają pomyśleć o danym przedmiocie, zjawiałyby się niezależnie od początkowego członu myśli, apcrcepcyjnym wyborem z x, wobec którego to wyboru pierwszy stan intuicyjny a .spełniałby tylko rolę ogólnego bodźca, i w takim razie myśl t*> drugim członie nic potrzebowałaby wracać clo przedmiotu. żcb\ objawić inny jego atrybut, lecz posuwałaby się swobodnie w kierunku różnych orzeczeń, według jakiegoś prawa witlo-dzif litości, co jednak nie ma wcale miejsca. Właściwością bowiem myśli jest to, żr jakkolwiek by ona rozkładała dany przedmiot na atrybuty (do czego stale dąży), tak że w przedmiocie pozostawałoby logiczne ^ero_y to jednak myśl z samych atrybutów złożona jest niemożliwa, i każdy z nich odnosi się nic do jakiegoś zjawiska pustego, l»cz trrści, nic ilo czegoś zagadkowego, lecz do tegoż samego przedmiotu, który w początkowym stanic intuicyjnym był nam dany, chociaż myślenie pozbawiło go logicznie wszelkich cech zjawiskowych. Dzieje się to właśnie wskutek tego. że po każdym wydzieleniu atrybutu apercepcja powraca znowu do pierwszego stanu intuicyjnego a, by stworzyć nowy dwu-dział w sobie zamknięty, że każdy akt jc;j daje dwudziclność zjawiskową na danym stanic intuicyjnym dokonaną.

Rzecz jasna, że obie tc zasadnicze cechy jednostki myślowej — jedność i dwudziclność, wynikając z analitycznego działania aperccpcji na stan intuicyjny, odkrywają nam zarazem naturę samego stanu intuicyjnego — naturę zjawiska. Jeżeli bowiem zjawienie .się drugiego członu sądu (czyli |H>wstanie jednostki myślowej) wymaga stale i niezbędni* działania aperccpcji na dany stan intuicji, wewnętrznego wysiłku woli, aktu wyboru : jakim jest każdy akt uwagi dowolnej) ; jeż.eli aperccpcja działać może tylko na zjawisko (tj. na dany stan intuicyjny), gdyż zjawiska istnieje tylko prze.: to, że jest rodnikiem myśli, myśl zaś z nic-Lsluicjącego (jako dany stan psychiczny) wyobrażenia pochodząca jest niemożliwa (wynikałby bowiem z tego taki bezsens, że istniejący stan świadomości nie byłby zjawiskiem, nieistniejący zaś byłby zjawiskiem danej chwili, tj. urzeczywistnionym; — to rzecz jasna, że zjawisko musi przedstawiać w samej swej istocie zbioroicośf możliwości różnorodny! h stanów psychicznych, a ich sjłójność syntetyczna jaka w myśli występuje musi być jednością wspólnegi pochodzenia. Gdyby stan intuicyjny posiadał tylko jedną „możliwość", aperccpcja nie miałaby czego wybierać, nic miałaby w stanic intuicyjnym żadnego poła do działania i udział jej w powstaniu sądu bylin zupełnie zbyteczny; jedyna możliwość urzeczywistniałaby się żywiołowo, nieświadomym procesem skojarzeniowej zmiany, bez żadnego wysiłku wewnętrznego, licz aktu woli. Jeżeli zaś tak nic jest. jeżeli udział aperccpcji czynnej jest nieodzownym warunkiem powstania jednostki myślowej, to dowodzi, żc każdy stan intuicyjny jest polem wyboru dla aperccpcji. kondensatorem wiciu możliwości, z których jedna urzeczywistnia się aktem woli - jako drugi człon sądu, two*