Obraz16

i w wyniku całodobowych zmagań nad ranem 22 sierpnia ponownie go odebrała. Na pozostałym froncie 8 AGw jeszcze wieczorem 21 sierpnia natarcie radzieckie wygasło. Także na przyczółku 69 A ustały aktywne działania. Straty po obu stronach były duże. Strona niemiecka oceniła stoczoną dwudniową bitwę jako bardzo ciężką, ale zakończoną „niemałym sukcesem obronnym" swoich wojsk²⁶. Wydaje się jednak, że mierny to był sukces, jeżeli przeciwuderzające niedawno siły ledwo teraz powstrzymały zwrot zaczepny atakowanego.

Przez kilka dni nad Wisłą trwał względny spokój. Jedynie lotnictwo radzieckie intensywnie rozpoznawało nieprzyjaciela, a także atakowało jego cele. 23 sierpnia samoloty polskiej 1 Mieszanej Dywizji Lotniczej wzięły udział w tych działaniach, rozpoczynając szlak bojowy ludowego lotnictwa polskiego. Już 25 sierpnia 8 AGw i 69 A ponownie podjęły walki zaczepne, które dopiero następnego dnia przyniosły powodzenie. 26 sierpnia 8 AGw uderzyła po krótkim, lecz silnym przygotowaniu artyleryjskim. Wojska 4 KAGw zaatakowały przez Radomkę linię obrony 45 DGren i opanowały na jej południowo--wschodnim brzegu Ryczywół, Wolę Chodkowską i Łaszczówkę (tę ostatnią miejscowość Niemcy w kontrataku odzyskali). Jednostki korpusu natarły też przez Radomkę z rejonu Rogożka, gdzie znajdował się styk między 45 DGren a DSpad-Panc „Hermann Góring". Dywizja ta kontratakowała swymi odwodami, stąd też w tym rejonie wywiązały się zacięte walki. Również atakowana była obrona 6 DGren, lecz uzyskano tutaj tylko nieznaczne włamania.

Podobnie przebiegały działania 69 A. Siły gen. Kołpąkczi uderzyły z rejonu Góry Puławskiej w kierunku północnym. W ciągu <Jnia opanowały całą tę miejscowość, przekroczyły szosę Puławy-Zwoleń już’ ną szerokości 5 km i włamały się do Bronowie (4 km na północny zachód od Puław). Kontratakowały znajdujące się tu już wcześniej oddziały 19 DPanc, powstrzymując radzieckie natarcie na tej rubieży. Meldunek dowództwa 9 A podawał, że broniąca się w tym rejonie 17 DP i podporządkowane jej jednostki 174 DRez przedstawiały niewielką wartość bojową i podczas radzieckiego uderzenia „zapanował w nich duży bałagan". Sytuację uratowała 19 DPanc²⁷. Wieczorem walki na obu przyczółkach ponownie ucichły i położenie wojsk ustabilizowało się.

Można sądzić, że natarcia 8 AGw i 69 A zwrócone w zbieżnych kierunkach były próbą połączenia obu przyczółków, wynikającą z decyzji dowódcy 1 Frontu Białoruskiego powziętej jeszcze 8 sierpnia. Niestety, przekraczało to możliwości obu armii, a proponowane przybycie kolejnych związków operacyjnych, zarówno ze składu 1 Frontu Białoruskiego, jak i 1 Frontu Ukraińskiego, nie mogło nastąpić. Prawe skrzydło i centrum 1 Frontu Białoruskiego było bez reszty związane operacją zaczepną prowadzoną między Narwią a Wisłą, wojska zaś 1 Frontu Ukraińskiego niemalże do ostatnich dni sierpnia prowadziły zawzięte zmagania o utrzymanie i rozszerzenie przyczółka sandomierskiego. Kwatera

²⁶ KTB 9 A. zapis z 21 sierpnia 1944 r., MiD W1H. t. 312. roi. 343, kl. 7916425.

KTB 9 A. zapis z 26 sierpnia 1944 r.. MiD W1H. t. 312. roi. 343, kl. 7916441; meldunek 9 Armii z 26 sierpnia 1944 r.. MiD WIH. t. 312, roi. 343, kl. 7916959.

81