Pilch010

Pedagogika społeczna 4/2U08

PAŃSTWO		GLOBALNY
7 kryteriów		25 kryteriów
Maksymalna liczba punktów: 700		Maksymalna liczba	punktów: 2500
1. Dania	606,70	1. Dania	2024,45
2. Szwecja	564,52	2. Holandia	1972,19
3. Holandia	557,28	3. Szwecja	1969,79
4. Belgia	553,75	4. Luksemburg	1876,00
5. Niemcy	537,81	5. Finlandia	1865,69
20. Słowacja	388,96	19. Czechy	1517,52
25. Polska	336,03	23. Polska	136,23
27. Rumunia	317,41	27. Rumunia	1182,43

Źródło: Europejski wskaźnik rozwoju 2008. Na podstawie raportów międzynarodowych. „Polityka” nr 3(2637) 19.01.2008 r.

Układ tych tabel jest znamienny. Jest sprawą oczywistą, że na taki układ złożyły się czynniki różnorodne, m.in. historyczne, zapóźnienia cywilizacyjne zawinione przez system komunistyczny, uwarunkowania społeczne spowodowane specyficzną mentalnością krajów realnego socjalizmu. Toteż pragnę zwrócić uwagę na inne raczej aspekty tego rankingu. Niekwestionowanym liderem jest Dania - kraj rozwiniętego systemu opiekuńczego. Kraj zajmujący najwyższe lokaty w rankingach społecznej aktywności, międzyludzkiego zaufania, społecznej spolegliwości. We wszystkich klasyfikacjach w pierwszej trójce znajdziemy Szwecję - inny kraj opiekuńczego państwa, któremu liberałowie od 30 lat wróżyli totalny kryzys z tej właśnie przyczyny. W ogóle w pierwszej piątce są wyłączone kraje o rozwiniętych systemach opiekuńczych, demokracji przedstawicielskiej, wysokiej aktywności wspólnot obywatelskich i o bardzo wysokim poczuciu egalitaryzmu. Może więc nie ulegajmy natrętnej propagandzie neoliberalizmu sławiącej rywalizację, zysk, dorabianie się jako sakralne cele nowoczesnego społeczeństwa. Może uznajmy za nimi, że egoizm, korporacyjna kultura życia, „wyścig szczurów”—przynależą do swoistej podkultury ponowoczesności i jak większość podkultur nadają się raczej do terapii niż kreowanie ich jako model nowoczesnego życia.

Warto też zwrócić uwagę, że oprócz wszystkich usprawiedliwionych przez historię i okoliczności czynników powodujących, że ostatnie miejsca w powyższym rankingu zajmują kraje, które podobnie jak Polska dość bezrefleksyjnie przyjęły ostrą postać neoliberalnego rozwoju gospodarczego. System ten ma różne, czasem korzystne atrybuty gospodarcze, ale całkowicie pozbawiony jest sumienia. Tymczasem historia już nieraz dowiodła, że bez „sumienia” można zarządzać fabryką, lecz nie społeczeństwem. I refleksja nad tym jak w naszą neoliberalną strategię rozwoju wprowadzić „sumienie”, czyli troskę, życzliwość, solidarność, cechy uznane przez współczesnych myślicieli za fundamentalne jest zadaniem dla pedagogiki społecznej.

Bibliografia

CBOS (2008), Aspiracje Polaków w latach 1998 i 2008, październik 2008, Warszawa.

Czapiński J., Panek T. (2007), Diagnoza Społeczna 2007, Warunki i jakość życia Polaków, Warszawa.

Europejski wskaźnik rozwoju 2008. Na podstawie raportów międzynarodowych. „Polityka” nr 3 (2637) z dnia 19.01.2008 r.

Humań Development Report 2006.

Kawula St. (2008), Wielorakość kultur w dyskursie pedagogiki społecznej, Wyd. Episthema, Olsztyn.

Mayor F. (2001), Przyszłość świata, Fundacja Studiów i Badań Edukacyjnych, Warszawa.

Morawski W. (2002), Realizacja zasad sprawiedliwości społecznej w Polsce (w:) Kondycja moralna społeczeństwa polskiego, red. J. Mariański, Kraków.

Przeclawska A., Theiss W. (red.) (1996), Pedagogika społeczna. Kręgi poszukiwań, Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa.

Przecławska A., Theiss W. (red.) (1999), Pedagogika społeczna. Pytania o XXI wiek. Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa.

Stiglitz J. (2007), Wizja sprawiedliwej globalizacji, Warszawa.

Surzykiewicz J., Kulesza M. (red.) (2008), Integracja w świecie powszechnej ■ migracji. Otwarte pytanie pedagogiki społecznej, Instytut Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW, Warszawa.

Szczepański J. (1978), Sprawy ludzkie, Warszawa.

Sztompka P. (2002), Socjologia. Analiza społeczeństwa, Wydawnictwo Znak, Kraków.