S8

98

v -V .

Jak realizować nową relację i?

a w-ięc kiedy nie mą zakłóceń wynikających z błędnego postrzegania rzeczywistości. Trzeba stwierdzić, że im uczciwsi jesteśmy wobec siebie nawzajem, im bardziej sobie ufamy> tym częściej sobie przeszkadzamy (naruszamy spokój, skupienie, pracę drugiej osobyj. W inniej otwartej i uczciwej relacji ludzie również sobie przeszkadzają, nauczyli się jednak schodzić sobie z drogi i Wypierać swoje potrzeby.

Nie musi to być problemem. Będąc W szczerej relacji komunikuję otwarcie, że nie chcę, aby mi przeszkadzano i nikt nie czuje się pokrzywdzony. Zakłócenia (ciszy, spokoju, itd.) zdarzają się w każdej relacji i co jakiś czas denerwujemy się nawzajem. Współżyjąc z innymi nie unikńiemy takich sytuacji, mówimy więc po prostu dzieciom, że nam przeszkadzają, jeśli się tak właśnie dzieje.

„Przeszkadzasz mi teraz. Zostaw mnie w spokoju dopóki nie powiem, że mam znowu czas dla ciebie." Takie stwierdzenie nie rodzi problemów, a często staje się w ogóle zbędne, gdyż jeśli znamy się naprawdę dobrze, wystarcza po prostu brak odpowiedzi na zaczepkę. Diana wie bez wyjaśnień z mojej strony, że jestem teraz zajęty pisaniem. Mimo to zadaje ważne dla niej pytanie: „Czy mogę wziąć nową kartkę papieru?" Ponieważ nie odpowiadam (właśnie notuję jej pytanie), postępuje zgodnie z przewidywaną odpowiedzą z mojej strony - bierze papier.

Nie wiem, w jaki sposób mógłbym zakomunikować niemowlęciu, że przeszkadza mi w danym momencie. Stałem wczoraj przy kuchence gotując obiad, Feliks płakał i jasne było, że chce abym wziął go na ręce i porozmawiał z nim, Ale co z gotowaniem? „Przeszkadzasz mi gotować. Poczekaj aż skończę", powiedziałem do niego, chociaż wiem, że nie rozumie moich słów. Ale może zrozumie moje uczucia? Pozwoliłem mu więc czekać, dopóki nie skończyłem gotować. Kierujemy naszym działaniem, możemy więc także zmieniać nasze decyzje.

Jeżeli dziecko mi przeszkadza; ode mnie, zależy jak długo będę odczuwał to jako zakłócenie. Mogę przecież przerwać pracę> jeśli dojdę do wniosku, że w danej chwili sprawy dziecka są dla mnie Ważniejsze. Mogę tak postąpić, ale nie muszę. Wćżóraj mógłbym zająć się od razu Feliksem, gdybym uznał, że jego płacz jest W tym momencie ważniejszy od gotowania.

Jak realizować nową relację

Było inaczej, nie chciałem przerywać gotowania. Wypowiedzi typu: „Dzieci zawsze powinny być na pierwszym miejscu, dzieci mi nigdy nie przeszkadzają" uważam za obłudne. Nikt czegoś takiego nie jest w stanie wytrzymać. Są nie tylko obłudne, lecz również niebezpieczne, gdyż wywołują poczucie winy, kiedy nie potrafimy nieustannie koncentrować się na dzieciach i prowadzą do powstawania bloków ukryej złości, jeśli^nigdy nie troszczymy się o siebie.

fzaniedbywanie własnych spraw z powodu dzieci jest niebezpieczne. Gromadzimy wówczas wiele negatywnych emocji. „Czuję się ograniczany. Wszystko dzieje się moim kosztem." Powoli narasta niechęć do dzieci. A ponieważ przez cały czas odzywa się w nas głęboko zakorzeniona norma „odpowiedzialności i życzliwości": „Muszę ograniczać siebie i dbać przede wszystkim o dzieci", rodzi się poczucie winy: „Powinienem wstydzić się mojej złości. Przecież dzieci nigdy mi nie przeszkadzają." Mieszanina niechęci i poczucia winy jest ogromnie niebezpieczna, ponieważ eksploduje niespodziewanie w nagłych wybuchach agresji i nagle spostrzegamy, że krzyczymy na dzieci albo chwytamy za pasek.]

W nowej relacji my dorośli zajmujemy określone miejsce. Jesteśmy równoprawnymi członkami relacji i mamy prawo dbać o własne interesy. Możemy powiedzieć: „Zostaw mnie teraz w spokoju", jeżeli tak czujemy i nie musimy mieć z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. Przeciwnie, postępujemy prawidłowo, mówiąc innym szczerze, co się z nami dzieje, Traktujemy wówczas poważnie zarówno nas samych i naszą potrzebę spokoju, jak i dzieci, uważając je za równorzędnych partnerów w wymianie informacji. Zapobiegamy w ten sposób równeż gromadzeniu się skrywanej złości i nieoczekiwanym jej wybuchom. Odnosząc się z szacunkiem do naszych własnych granic, do siebie samych, nawet jeśli pozornie zachowujemy się egoistycznie, w rzeczywistości przeciwdziałamy agresywnym zachowaniom w stosunku do dzieci.

O naszych uczuciach możemy rozmawiać otwarcie: „Zmykaj,, nie mam teraz czasu" - „To podłe, że nie chcesz się teraz ze mną bawić."

Przeszkadzając sobie czasami, nie wywołujemy zakłóceń w rzeczywistości, dzięki czemu, gdy nadchodzi odpowiednia chwila, mamy dla siebie wiele czasu.