SA400035

WOJSKO POLSKIE W CZASACH ROZBICIA DZIELNICOWEGO

WOJSKO POLSKIE W CZASACH ROZBICIA DZIELNICOWEGO

Miecz z pocz. XIU w.

Po wstępnych przygotowaniach, polegających na usypaniu wału dookoła miasta i ustawieniu na nim machin miotających oraz strzelców, którzy razili oblężonych z łuków i kusz, Tatarzy przez trzy dni ostrzeliwali miasto, a następnie przypuścili szturm i w walce wręcz wdarli się po przystawionych drabinach na wały. Najdłużej bronił się. lepiej umocniony od miasta, gród sandomierski. wkrótce jednak i jego załoga skapitulowała, złudzona obietnicami nieprzyjaciela, który zapewniał jej swobodne odejście. Tatarzy oczywiście nie dotrzymali danego słowa i całą załogę oraz ludność, która schroniła się do grodu, trzymali pod strażą przez dwa dni nad brzegiem Wisły, a następnie wszystkich wymordowali. Po zdobyciu Sandomierza oddziały tatarskie, które oblegały miasto, pomaszerowały przez Koprzywnice i klasztor na Łysej Górze do Chęcin, niszcząc i paląc po drodze. W Chęcinach połączyły się z resztą wojsk i cała armia ruszyła pod Kraków, którego ludność uciekła z miasta. Broniła się jedynie załoga na Wawelu. Tatarzy zrabowali i spalili miasto, Wawelu jednak nie oblegali. Liczne oddziały tatarskie rozbiegły się po okolicy za łupem i jeńcami, docierając aż do Bytomia. Następnie obciążeni zdobyczą, pędząc jeńców, Tatarzy odeszli w końcu lutego lub na początku marca 1260 r. do swych siedzib.

XIII-wiec7.ny turniej

Zniszczenia dokonane przez drugi najazd tatarski były znacznie większe niż w 1241 r., ponieważ z jednej strony celem najazdu było tym razem wyłącznie zdobycie łupu i niewolników. z drugiej zaś — Tatarzy nie natrafili

nigdzie na opór wojsk polskich walczących w polu. Jedynie załogi grodów usiłowały się bronić, ale i to nie dało rezultatu w tych miejscowościach, które Tatarzy chcieli zdobyć. Ta zupełna prawie bierność wobec najazdu spowodowana była jeszcze większym niż w czasie pierwszego najazdu osłabieniem rozbitej na dzielnice Polski.

Trzeci najazd Tatarów na Polskę 1287/1288 r.

Mniejsze znaczenie, jeśli chodzi

0    zniszczenia wojenne, miał trzeci najazd tatarski, dokonany w latach 1287-1288 przez dwie oddzielnie działające armie Złotej Ordy. H Armią północną, która wyszła z rejonu Włodzimierza Wołyńskiego

1    splądrowała okolice Lublina, Sandomierza i Gór Świętokrzyskich, dowodził ówczesny chan Złotej Ordy, Teleboga. Armia południowa, dowodzona przez wszechwładnego namiestnika Telebogi, Nogaja, uderzyła z Podola i dotarła pod Kraków, a jej wysunięte zagony sięgnęły aż po Sieradz na północy i Podhale na południu. Ziemie te, a więc dzielnice sandomierska, krakowska i sieradz-ko-łęczycka, znajdowały się wówczas pod władzą księcia Leszka Czarnego, który usiłował zorganizować obronę.

Zawarł on porozumienie z południowym sąsiadem Polski, Węgrami.

W wyniku tego przybyły Polsce z pomocą oddziały węgierskie i zadały wojskom Nogaja klęskę pod Starym Sączem, sam zaś Leszek Czarny stoczył na czele oddziałów polskich zwycięską bitwę z wojskami Telebogi w rejonie Gór Świętokrzyskich. Ponadto Tatarzy tym razem nie zdołali zdobyć ani Sandomierza, ani Krakowa, skutecznie bronionych przez polskie załogi. Tak więc idąca już ku zjednoczeniu Polska potrafiła stawić czoło najeźdźcy, który jeszcze 20 lat wcześniej nie natrafił na żaden opór.

Najazdy tatarskie przyniosły wielkie zniszczenie gospodarcze i straty w ludności, nie zdołały jednak złamać społeczeństwa polskiego, które za każdym razem odbudowywało swe

33