Scan 140410 0062

Chongąing” stanowi: „Jeżeli na skutek przebiegu procesu budowy mieszkańcy muszą wyprowadzić się wcześniej, niż przewidywano, wypłacona im zostanie - w zależności od rejestracji gospodarstwa domowego - od dnia przeprowadzki lub dnia wydania decyzji o wywłaszczeniu rekompensata lub zasiłek na przesiedlenie, ewentualnie przesiedleńcy zakupią lokal zastępczy na szczególnych warunkach oraz do dnia przeprowadzki otrzymają zasiłek pieniężny w wysokości od 80 do 100 juanów na osobę miesięcznie”. Później podniesiono miesięczny zasiłek dla przesiedleńców do 120 juanów na osobę. Wiele osób, których domy zostały wyburzone, mówiło nam jednak, że dopiero po dwóch latach spędzonych w wynajętych lokalach otrzymali od miejscowych władz te 120 juanów miesięcznie na osobę. Uważali, że jest to niesprawiedliwe. Pieniądze powinny być wypłacane od momentu wyburzenia domu. „U nas tutaj wszystko jest inaczej niż w Jiangbei³. Tam wypłacają zasiłek od razu po wywłaszczeniu, a u nas nie”. Niektórym wywłaszczonym rodzinom pieniądze zostały wypłacone dopiero po dwóch latach, innym nawet po dwóch latach nic nie zapłacono. W Laojie, Xiyong, spotkaliśmy przesiedlonych mieszkańców wsi z Xiyong, Xiangjiao i Zhongzhu. Mimo że ziemię i domy odebrano im w 2007 r., do dzisiaj [2011 r.] nie przydzielono im zastępczego lokalu do zamieszkania ani nie wypłacono zasiłku dla przesiedleńców. Niektórzy mieszkańcy wsi nie mogli sobie nawet pozwolić na opłacenie czynszu za najem domu. Jedna z rodzin w desperacji zbudowała prowizoryczną chatę z drewna i plastikowej plandeki, którą oświetlała naftowymi lampami.

3. Jakość lokali zastępczych pozostawiała wiele do życzenia, były też problemy z przeniesieniem praw własności do nowych domów i rejestracji gospodarstw domowych. Przesiedlone rodziny, którym już udało się zamieszkać w domach zastępczych, miały tam wciąż nowe problemy. Mieszkaniec Chongąing skarżył się: „Jeszcze nigdy nie mogliśmy skorzystać z parkingu, musieliśmy parkować samochody na zewnątrz. Ktoś pozabijał wszystkie okna, nawet pokazywali to w telewizji”. Urzędniczka z komitetu sąsiedzkiego powiedziała: „Mieszkańcy codziennie nas wypytują, jak mają naprawić w domu uszkodzoną kanalizację. Przewody kanalizacyjne miały być naprawione w przeciągu trzech lat. Minęło już pięć lat, a dewelopera nie można znaleźć. Nie wiemy, do kogo się z tym zwrócić”. Jeszcze poważniejszą sprawą jest fakt, że większość przesiedlonych mieszkańców wsi, mieszkając w domach zastępczych od sześciu lat, nadal nie otrzymała oficjalnego aktu własności, a tym samym nie może się oficjalnie zameldować w mieście Chongąing. Członkini komitetu sąsiedzkiego wyjaśniała, że wśród ponad 7 tys. mieszkańców dzielnicy Zongshuwan zaledwie kilkadziesiąt posiada miejscowe zameldowanie (hukou). W procesie wy-

Jiangbei to nazwa innej dzielnicy miasta Chongąing, Xiyong należy do dzielnicy Shapingba.

właszczenia ludność wsi utraciła swoje hukou, czyli rejestrację statusu gospodarstwa wiejskiego. Nie posiadając aktu własności (nowego) domu, nie mają możliwości rejestracji miejskiego hukou. Tym samym stali się ludźmi bez stałego meldunku i obawiają się, że ich dzieci nie będą mogły w przyszłości uczęszczać do miejscowej szkoły.

4. Po wywłaszczeniu mieszkańcy wsi mieli poważne problemy ze znalezieniem pracy i zarobieniem na utrzymanie rodziny. Nie mając żadnego wyboru, zmuszeni byli zmienić swój tradycyjny tryb życia i przystosować się do trybu miejskiego. Ponieważ utracili ziemię, musieli zrezygnować z uprawy roli jak też wszystkich innych upraw i hodowli we własnym gospodarstwie, które, jak hodowla świń czy kur, przynosiły dodatkowy dochód. Wszystkie niezbędne do życia artykuły musieli kupować na targu, więc ich koszty utrzymania gwałtownie wzrosły. Pani Zhang mówi: „Przedtem sami uprawialiśmy na własne potrzeby ryż i warzywa, nie płaciliśmy także za wodę ani gaz. Sami gotowaliśmy jedzenie na ogniu drzewnym. A teraz spójrzcie: Wszystko musimy kupować i wydawać na to pieniądze”. W mieście Chongąing koszty utrzymania trzyosobowej rodziny kształtują się na poziomie ponad 10 tys. juanów rocznie, przy czym kwota ta nie obejmuje czynszu.

Sytuację komplikował dodatkowo fakt, że Foxconn nie zatrudniał ludzi powyżej 30 roku życia. Wiele osób w średnim wieku po utracie ziemi i domu nie miała szans na znalezienie pracy. Z uwagi na to, że byli równocześnie zbyt młodzi, żeby dostać rentę, znajdowali się w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Niektórzy zarabiali na życie, prowadząc usługi transportowe na zmotoryzowanych trójkołowcach, lub imali się innych podobnych zajęć. Trójkołowiec z silnikiem do przewozu osób kosztuje ponad 10 tys. juanów. Poza granicami zespołu przemysłowego w Chongąing oraz w pobliskiej dzielnicy uniwersyteckiej pojazdy trójkołowe to bardzo częsty widok. W domach zastępczych w dzielnicy Zongshuwan spotkaliśmy pana Li jadącego na silnikowym trójkołowcu: „Teraz muszę wstawać codziennie o godz. 6:00 i zaraz wyjeżdżać do roboty. W południe około 13:00 wracam do domu, żeby ugotować posiłek. Jedzenie poza domem jest bardzo drogie, dlatego, żeby zaoszczędzić, wracam do domu. Po obiedzie znów wyruszam w miasto. Jeżdżę do około godz. 22:00, potem mam wolne i jadę do domu na kolację”. Mimo że ciężko pracował dzień po dniu, pan Li zarabiał zaledwie tysiąc do 2 tys. juanów miesięcznie. Opowiadał nam, że wiele osób, które zostały wywłaszczone z ziemi, nie miało już potem nic do roboty. Wskaźniki przestępczości w dzielnicy wzrosły, było dużo włamań i kradzieży.

Proces wywłaszczenia w Chengdu przebiegał podobnie jak w Chongąing. Wprawdzie wszyscy przesiedleńcy otrzymali już swoje odszkodowania, ale