ScannedImage 7

Sztukę Inków, zwanych przez hiszpańskich konkwistadorów „Rzymianami Ameryki Południowej”, cechuje wysoko rozwinięte budownictwo obiektów publicznych, zwłaszcza świątyń, pałaców, fortec, grobowców, dróg, kanałów, mostów. Budowle tę, odznaczające się monumentalną konstrukcją wznoszone były z potężnych bloków kamiennych łączonych bez użycia zaprawy. Ich przykładami są m.in.: pozostałości świątyni Słońca ( Coricancha) oraz murów pałaców władców inkaskich ( Inki Roca i Huayna Capaca) w Cuzuco, twierdze Pisać i Sacsahuaman, zabudowania Machu piachu.

Inkowie nie znając wynalazku koła ani wozu, dokonali niezwykłego osiągnięcia, budując system dróg liczący łącznie ok. 20 tys. km. Najważniejszą z nich była tzw. Wielka Droga Królewską biegnącą między pasmami Andów na długości około 5300 km. Równolegle do niej prowadziła nieco krótsza ( 4300 km) droga nad brzegiem oceanu spokojnego. Oba główne trakty o szerokości 8 metrów każdy, powiązane były ze sobą w różnych miejscach drogami łącznikowymi, biegnącymi głównie wzdłuż rzek spływających z .gór, a także po trawersach zboczy Andów. Niektóre z nich prowadziły na wysokości przekraczającej 5500 m. Wzdłuż Wielkiej Drogi Królewskiej zbudowano rowek, którym jśynęłą ku wygodzie podróżnych, świeża woda. Wzniesiono również liczne tambos -gospody, w których można było odpocząć lub zanocować. Istniały także specjalne „hotele” dla władcy i jego rodziny. Przy wszystkich drogach znajdowały się składy żywności, odległe od siebie o dzień marszu. Przy każdym zajeździe stale dyżurowało po dwóch biegaczy, stanowiących państwową służbę pocztową Dzięki krótkim odcinkom, które pokonywali, maksymalna szybkość takiej sztafety dochodziła do 400 km dziennie {informacje biegacze przekazywali sobie ustnie). Wszystkie drogi były doskonale konserwowane przez specjalną służbę drogową. Drogi te zostały w stosunkowo krótkim czasie zniszczone po podboju imperium inkaskiego przez Hiszpanów, którzy zniweczyli także nieomal całą kulturę Inków. Do dziś zachowały się jedynie fragmenty dróg, zwłaszcza Wielkiej Drogi Królewskiej, która jeszcze na początku XX wieku była najdłuższą drogą świata.

Inkowie rozwinęli także artystyczne rękodzielnictwo metalowe - wykonywali złote i srebrne przedmiot ozdobne (m.in. naczynia kultowe, talerze, puchary, plakiety, wisiory, figurki lam i postaci ludzkich), z miedzi i brązu wyrabiali pierścienie, bransolety, noże, polerowane lustra, dzwonki. Wysoki poziom osiągnęły zabiegi chirurgiczne Inków, którzy przy pomocy kawałków obsydianu, kryształu i noży turni dokonywali trepanacji czaszki, wstawiali zęby z kryształu górskiego, amputowali kończyny. Bogate zbiory

7