019

W IMIENNIKU JUIJI.

Ja żeglarz podniebny z niespokojnym duchem Do ziemi przykuty żywota łańcuchem,

Tu mną miota sprzeczna fala,

Tak smutno — wietrzno, — a zdała Fantazją, syrena gdzież nęci. -

1 we snach tylko znam eden uroku,

Z boleścią w piersi, z obłąkaniem w oku Szamotam się z sobą i z światem.

A gorycz siostrą moją i niesmak mym bratem. Upadnę na wierze w zawichrzeń natłoku Jeśli mię opuścicie wy Anieli święci.

Prędzej czy później gdy legnę w mogile.

Garść ziemi rzucą i kamień położą,

I tambym ja wieczność policzył za chwilę Gdy grób mój ojaśni łza twojej pamięci.

A duszy błądzącej ulżyłabyś w męce Jeżeli kiedy twe niewinne ręce,

Za pokój dla niej—do modłów się złożą.