12763 strona (186)

A.    Oznaczanie reobazy

1.    Przygotowanie i włączenie aparatu:

a)    należy ustawić następujące parametry: czas impulsu = 1000 ms, prąd prostokątny, tj. czas narastania impulsu = 0, częstość impulsów 0,1 do 0,2 Hz (I impuls na 5-10 sekund), zamiast ustawiać częstość można pojedyncze impulsy wyzwalać klawiszem;

b)    elektrodę czynną przykłada się na punkt (notoryczny. Uprzedza się pacjenta o włączeniu prądu i prosi, aby zasygnalizował uczucie przechodzenia prądu.

2.    Wykonanie oznaczenia:

a)    włącza się i powoli powiększa napięcie, obserwując badany mięsień i wskaźnik natężenia. Obecność impulsów wskazują wychylenia wskazówki miernika, w miarę zwiększania prądu pacjent zgłasza mrowienia;

b)    nadal zwiększając prąd dochodzi się do impulsu, który wywoła najmniejszy widoczny skurcz mięśnia. To natężenie prądu należy zanotować;

c)    powoli zmniejsza się prąd do zera i po minutowej przerwie powtarza procedurę od punktu a;

d)    w przypadku uzyskania tej samej wartości natężenia dla najmniejszego skurczu mięśnia możemy uznać reobazę za oznaczoną. Jeśli wartości z obu oznaczeń różnią się, należy powtórzyć procedurę od punktu a do c kilka razy i wybrać wartość średnią.

3.    Trudności przy oznaczaniu reobazy:

a)    pacjent jest otyły i zachodzi podejrzenie, że mały skurcz jest ukryty pod tkanką tłuszczową. Wówczas trzeba spróbować go wyczuć na ścięgnie badanego mięśnia palcami prawej ręki. Zwykle na ścięgnie jest mniej tkanki tłuszczowej. Dodatkowo należy się kierować informacją od pacjenta, który powinien czuć skurcz mięśnia;

b)    pacjent wrażliwy (np. dziecko) nie wytrzymuje impulsu o czasie 1000 ms. Wówczas skracamy impuls o połowę, tj. do 500 ms, i za jego pomocą oznaczamy reobazę. Wynik niewiele różni się lub jest taki sam jak przy impulsie trwającym 1000 ms.

B.    Oznaczanie chronaksji

1.    Przygotowanie aparatu:

a)    parametry impulsu: czas impulsu = 5 ms, prąd prostokątny, tj. czas narastania impulsu = 0, częstość impulsów 0,1 do 0,2 Hz (1 impuls na 5 do 10 s), czas przerwy 5 do 10 s. Zamiast ustalania częstości można wyzwalać ręcznie pojedyncze impulsy;

b)    elektrodę czynną przykładamy na punkt motoryczny. Uprzedzamy pacjenta o włączeniu prądu i prosimy, aby zasygnalizował uczucie mrowienia.

2.    Wykonanie oznaczenia:

a)    po ponownym uprzedzeniu pacjenta włączamy prąd i powoli zwiększamy jego natężenie, jednocześnie obserwując mięsień i wskaźnik natężenia;

b)    wychylenia wskazówki miernika prądu wskazują obecność impulsów (wyzwalanych automatycznie lub ręcznie), pacjent zgłasza mrowienia;

c)    zwiększamy natężenie prądu aż do wartości podwójnej reobazy. Tu mogą wystąpić dwie sytuacje:

-skurcze mięśnia występowały już przy mniejszym prądzie niż podwójna reobaza. Wówczas, utrzymując natężenie prądu w wielkości podwójnej reobazy, przy każdym następnym skurczu skraca się czas impulsu aż do

186