16542 P1590236

|H i

■ § ■

im ffK fil;

i i

:k

[ fll

■

|

- . • . .

oróby. Z tych ocen wylicz* tzw izutin l Bkatkin, 1940).

Przyżyciowe barwienie polega na dodaniu do kropli świeżego malenia kropli roztworu wodnego eozyny, dzięki które) po ulg tylko plemniki nieruchome. Ola ułatwienia w rozmazie plemników nie zabarwionych {„żywych*) od zabarwionych jjKj| („martwych”) dodaje się tusz lub roztwór nigrozyny (Blom, _ wyharwla tło. Po przeglądnięciu co najmniej 200 plemników ustal* ich stosunek procentowy.

Próby biochemiczne polegają na oznaczaniu poszczególnych składników osocza, Jak: fruktoza, kwas cytrynowyI które mogą wskazywać\ czy e^akulat zawiera prawidłowy stosunek po» szczególnych frakcji wydzielanych przez dodatkowe gruczoły płciową. Inny rodzaj prób biochemicznych ma na celu ustalenie nasilenia nlridt* rycn procesów metabolicznych plemników. Stosunkowo prostą pf$"f jest badanie szybkości odbarwiania przez nasienie błękitu metylenowego, tzw. próby na redukcję błękitu metylenowego (Sorensen, 1042). Próba ta opiera się na właściwości plemników czerpania energii koniecznej dla poruszania się z beztlenowej przemiany materii. Nasilenie tego procesu określa się na podstawie zdolności odwodorowującej plemników (dehydrogeniz acja).

Dla określenia nasilenia procesu fruktolizy w nasieniu, która przebiega tym intensywniej, im więcej jest żywych plemników, stosuje H oznaczanie fruktozy: zaraz po pobraniu oraz 3 razy w godzinnych odstępach w czasie inkubacji w temperaturze ciała. Po oznaczeniu koncentracji plemników można obliczyć zużycie fruktozy przez znaną liczbę plemników. Mann (1954) nazwał zużycie fruktozy przez 1 milion plemników, w ciągu godziny w temperaturze 37°C — indeksem fruktolizy.

Do prób o charakterze higienicznym należy próba bromo-tymolowa na katalazę (Blom i Christensen, 1944), która opiera się na zasadzie, że normalny, czysto pobrany ejakulat zawiera tylko nieznaczną ilość enzymu katalazy, rozszczepiającego H₂0₂. Stwierdzone w nasieniu zwiększenie zawartości katalazy („liczba katalazy”) przypisuje się obecności domieszek, jak: ropa, krew czy drobnoustroje w dużej ilości.

WYTWARZANIE ŻEŃSKICH KOMÓREK ROZRODCZYCH

Proces wytwarzania żeńskich gamet przebiega w zrębie jajnika, który u większości gatunków tworzy warstwę korową jajnika (wyjątek stanowią jajniki koniowatych, gdzie zrąb ułożony jest centralnie jako warstwa rdzenna). Zrąb jajnika (stroma) zbudowany jest z tkanki łącznej i długich komórek fibroblastów, zawierających pęcherzyki i ciałka żółte w różnych stadiach rozwoju i zanikania (regresji).

Ogólna liczba pęcherzyków w obu jajnikach samicy zależy od jej wieku. U noworodków, zależnie od gatunku zwierzęcia, znajduje się od 60 000 do 100 000 oocytów. U bydła stwierdzono, że cielę-jałówka po urodzeniu ma około 75 000 pęcherzyków, a u starszej krowy (12—14-let-niej) jest zaledwie 2500 (cyt. za Hafezem i Gordonem, 1962). Komórki płciowe leżą i dojrzewają w pobliżu i w kontakcie z powierzchnią jajnika.