29662 str05 (15)

OTWARTA KLAPA HAMULCA AERODYNAMICZNEGO SAMOLOTU Ltm-S (foto J. Amerski)

cyjny wykrywał cel w odległości 12 km od samolotu i pozwalał na prowadzenie celnego ognia z działek NR-23 na odległość do 2 km. Składał się on z 24 bloków rozmieszczonych w przedniej części kadłuba. W samolocie zainstalowano nową prądnice GSR-6000, która zastąpiła poprzednią GSR-3000. aby podołać zwiększonemu zapotrzebowaniu na energię elektryczną. Począwszy od wyprodukowanego 25 samolotu MiG-17PF szóstej serii zastosowano ulepszony system celownika radiolokacyjnego Izumrud, polepszający właściwości bojowe samolotu. Ciężar całkowity tej wersji samolotu wynosił 5620 — 6350 kg, prędkość maks. na wysokości 3000 m 1115 km/h, prędkość wznoszenia 55 m/s. Samolot MiG-17 PF wykonywał na wysokości 10 000 m pełny zakręt w czasie 85 s bez dopalania i w 62 s z dopalaniem. Długotrwałość lotu na wysokości 12 000 m wynosiła 2 h 39 min. Długość startu tej wersji samolotu do wysokości 25 m od pasa startowego równała się 1350 m, a długość lądowania od wysokości 25 m — 730 m.

Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych w wersji MiG-17PF zmieniono uzbrojenie. Uzbrojenie strzeleckie zastąpiły 4 kierowane pociski rakietowe klasy „powie-trze-powietrze”. Pociski te odpalano z wyrzutni podwieszanych na zamkach pod skrzydłami. System celownika radiolokacyjnego pozostał bez zmian, a samolot został dodatkowo wyposażony w aparaturę naprowadzania pocisków, która wyraźnie polepszyła możliwości zwalczania celów powietrznych. Tę wersję myśliwca przechwytującego oznaczono jako MiG-17PFU.

Niezależnie od poprzednio podanych wersji znana była jeszcze jedna doświadczalna odmiana samolotu MiG-17, oznaczona SR-2, różniąca się od pozostałych wersji innym typem silnika. Do jej napędu służył mianowicie turbinowy silnik odrzutowy WK-5F.

Samoloty myśliwskie MiG-17 od połowy lat pięćdziesiątych sukcesywnie zostały wprowadzane do uzbrojenia państw demokracji ludowej. W Polsce pierwsze samoloty MiG-17 produkcji radzieckiej pojawiły się pod koniec 1955 r. Wśród pierwszych, sprowadzonych do

Polski samolotów MiG-17, były również egzemplarze bez dopalaczy.

W roku następnym rozpoczęto przygotowanie ich produkcji licencyjnej, a pierwsze samoloty myśliwskie MiG-17F, wyprodukowane w naszym kraju i oznaczone Lim-5 (symbol od pierwszych liter wyrazów Licencyjny myśliwiec) skierowano do służby w jednostkach lotnictwa polskiego w 1957 r. Produkcja seryjna samolotu Lim-5 trwała do 1960 r. W tym samym czasie produkowano w Polsce także w mniejszej ilości odmianę rozpoznawczą samolotu oznaczoną Lim-5R z zasobnikiem aparatów fotograficznych podczepianym do skrzydła. Uruchomiono także licencyjną produkcję turbinowego silnika odrzutowego WK-1F oznaczoną Lts-5 (symbol od pierwszych liter Licencyjny silnik). Produkcja tego silnika zaspokajała zapotrzebowanie przy wytwarzaniu samolotów Lim-5.

W latach 1959—1961 na podstawie licencji produkowano w Polsce również wersję myśliwca przechwytującego MiG-17PF oznaczoną Lim-5P. Samoloty te używane były w jednostkach lotnictwa LWP.

Samoloty Lim-5 w 1961 r. poddano znacznej modyfikacji przystosowując je do współpracy z oddziałami wojsk lądowych i do korzystania z lotnisk polowych o nawierzchni trawiastej. Tę odmianę myśliwsko-szturmową samolotu oznaczono Lim-SM. W celu zmniejszenia nacisku jednostkowego kół podwozia na nawierzchnię lotniska zastosowano w podwoziu podwójne koła główne o wymiarach 660 x 160 mm. Pociągnęło to za sobą przekor-struowanie skrzydeł, a mianowicie ich pogrubienie w części przykadłubowej, aby mogły pomieścić zdwojone koła podwozia. Rozwiązano to w ten sposób, że skrzydła w części przykładłubowej wyposażono w owiewki wykonane z żywic wzmocnionych włóknem szklanym. Przednie części owiewki z obu

WIDOK KLAP SAMOLOTU MiG-17 (Ltm-S) (foto J. Amerski)