nowicie silnika WK-1A o ciągu 2700 kG. Od samolotu MiG-15bis pochodziły również hamulce aerodynamiczne. Całkowitej zmianie uległy skrzydła samolotu. Także krawędź natarcia otrzymała większy kąt skosu, zmieniający się skokowo tylko raz wzdłuż rozpiętości od 42° do 45°. Wprowadzono także po trzy grzebienie aerodynamiczne na skrzydle, aby zapobiec spływowi strug powietrza wzdłuż skrzydła i poprawić skuteczność lotek.
Oficjalny oblot prototypu SI odbył się w styczniu 1950 r. Osiągnął on założoną prędkość maksymalną, odpowiadającą krytycznej liczbie Macha M = 1,03 i wytrzymałość na przeciążenia rzędu 12 g, potwierdzoną również w próbach statycznych. Maksymalne obciążenie dynamiczne w locie powierzchni nośnej dochodziło do 6400 kG/m*. W następnych lotach piloci oblatywacze S. N. Anochin i P. I. Kazmin dochodzili podczas nurkowania na prototypie SI do prędkości odpowiadającej liczbie M = 1,14. W innym locie pi-lot-oblatywacz G. Mosołow lecąc z prędkością wznoszenia 36 m/s osiągnął na prototypie SI wysokość 16 000 m, długotrwałość lotu wynosiła 1 h 50 mm. Po ookładnym sprawdzeniu, że sterowność prototypu SI w zakresie prędkości przydźwiękowych jest prawidłowa, samolot pod oznaczeniem MiG-17 został skierowany do produkcji wiełkoseryjnej.
W międzyczasie zbudowano odmianę rekordową samolotu oznaczoną MiG-17SN z innym ukształtowaniem przodu kadłuba i dwoma bocznymi chwytami powietrza, na której w styczniu 1950 r. pilot-oblatywacz I. T. Iwa-szczenko uzyskał po raz pierwszy w świecie w locie poziomym prędkość dźwięku na samolocie bojowym.
Pierwsze samoloty MiG-17 zostały dostarczone do jednostek myśliwskich radzieckich sił powietrznych w 1952 r. Produkcja tych samolotów trwała w ZSRR nieprzerwanie do końca 1958 roku. Uzbrojenie miały takie same, jak samoloty MiG-lSbis. Od początku swej służby samoloty MiG-17 poddane zostały ostrym próbom w warunkach bojowych. Ich prędkość maksymalna na wysokości 1000 m wynosiła 1110 km/h. maksymalna prędkość wznoszenia 47 m/s, pułap praktyczny 15 600 m, a minimalna prędkość lotu
2