31513 str 4 085

84 [PIEŚNI)

Skoro ustają mrozy,

⁴⁰ Piją ludzie sok z brzozy.

Pierwsza ofiara, baran na Wielkanoc młody,

Zatyka przeszłych postów siedmniedzielne głody, smak Toż domowa zwierzyna brak dający gębie

Stawia gąski, kurczątka i młode gołębie.

^6S I tu mizerny jestem

Syna jedząc z Tyjestem.

Ale, ach, cóż mam mówić? Co pisać daremnie?

Już nie masz fantazyjej, nie masz zmysłów we mnie.

Niech się pięćdziesiąt wiosen, którem przeżył, zbierze, ⁷⁰ Nikt mię w myśli, nikt w lepszej nie obaczy cerze, Jako gdy kogo zimie Głód, mróz i niewczas zdejmie.

Kto czasowi niepamięć, kto przyznaje winu?

Śmierć twoja, o kochany, o mój śliczny synu,

⁷⁵ Chociażbym żył tysiąc lat, całe Węgry przepił.

Tak mi ciężka, że bym się nigdy nie pokrzepił.

I póki dusza w ciele,

Nie wyńdę z łez kąpiele.

Upadła moja wiosna, kiedy nie mam ciebie,

⁸⁰ Gdzie pojźrę, nic nie widzę, tylko kier a zgrzebie.

Dotchnę się — wrzód; wącham - smród; słucham — płacz

żałosny;

Jem-li co — żółć; przysmaki najwdzięczniejszej wiosny Wszytkie równam piołynu Bez ciebie, drogi synu!

w. 63 brak — wybór.

w. 66 Ty jest—Tyestes, brat Atrcusa, króla Myken, który z zemsty podał mu na uczcie ciała jego pomordowanych dzieci, w. 73 niepamięć — zapomnienie, w. 75 cale Węgry — tj. wszystkie wina węgierskie.

*5 Przeczżeś mi się jaskółką nie urodzieł? Bo ta Obumarszy wyleci na każdy rok z błota.

Dałbym za taką wiosnę, co mam jeszcze wieku Na świecie; ale próżno rozrządzać człowieku, Próżno się o nię kusi,

90 Wprzód zimę wytrwać musi.

Na wiosnę Bóg człowieka stworzyć raczył w raju, Obumarła jaskółka wylatuje w maju,

A ty, mój wdzięczny synu, nie uczuwszy lata,

Na wiosnę mi się kryjesz w ziemię tego świata! o^{1 2 3 4 5} Lecz idzie druga, gdzie cię Obaczę. moje dziecię.

5. PIEŚŃ ALBO TREN XXXIX OD LATA

Mile lato po wdzięcznej następuje wiośnie.

Ludziom nadzieja rośnie,

Że tak długo a ckliwo czekana ich praca Z stokrotną lichwą wraca I choć pustki w stodole,

Ale pełne zbóż pole.

Wydoiwszy okrzętna gospodyni krowy,

Śle je po trybut nowy,

A te się po zielonym rozszedszy ugorze.

1

w. 85 — 86 Aluzja do starożytnego podania o jaskółkach, które nie

2

odlatują do ciepłych krajów, lecz zimują na pozór obumarłe,

3

w. 87 wieku — tj. życia.

4

w. 95 Lecz [...] gdzie cię — Lecz przyjdzie inna (wiosna), gdy cię.

5

PIEŚŃ ALBO TREN XXXIX OD LATA w. 7 okrzętna — skrzętna, pilna, w. 8 trybut — danina (tu przenośnie).