35613 img157 (3)

WARUNKI PRZY WYKORZYSTANIU KOMNUNALNYCH OSADÓW ŚCIEKOWYCH DO REKULTYWACJI GLEB

Odczyn gleby na terenach użytkowanych rolniczo powinien być nie mniejszy niż 5,6 pH.

Zastosowanie osadów nie może spowodować pogorszenia jakości gleby oraz wód powierzchniowych i podziemnych.

Wielkość dawki komunalnego osadu ściekowego zależy od :

O rodzaju gruntu,

O sposobu jego użytkowania,

O jakości komunalnego osadu ściekowego ,

O zapotrzebowania roślin na fosfor i azot.

Ilości metali ciężkich, które będą wprowadzane z komunalnym osadem ściekowym w ciągu roku do gleby, średnio w okresie 10 lat, nie mogą przekroczyć dawek:

•    ołowiu (Pb) -1.000 g/ha/rok

•    kadmu (Cd)^: 20 g/ha/rok

•    rtęci (Hg) -10 g/ha/rok

•    niklu (Ni) - 200 g/ha/rok

•    cynku (Zn) - 5.000 g/ha/rok

•    miedzi (Cu) -1.600 g/ha/rok

•    chromu (Cr) -1.000 g/ha/rok.

Usuwanie osadów dennych

-    Bagrowanie dna -mechaniczne lub hydrauliczne;

powoduje niebezpieczeństwo takiego wzruszenia osadów, że znaczne ładunki fosforu przejdą do wody (duże koszty).

-    Mechaniczne bagrowanie wyklucza precyzyjne usuwanie zwykle najsilniej zanieczyszczonej powierzchniowej warstwy.

W hydraulicznym wysokociśnieniowy strumień powoduje fluidyzację osadów, które są następnie usuwane przez odsysanie.

Po wydobyciu osady oczyszcza się lub deponuje na składowiskach.

-    Usunięcie osadów przy spuszczonej wodzie jest znacznie łatwiejsze, sprzyja też oksydacji.

-Podwodne przykrycie osadów warstwą izolującą.

Koszenie roślinności litoralnej i odłów ryb

Jest atrakcyjną metodą usuwania fosforu.

Jednym ze sposobów usuwania roślinności jest metoda polegająca na sztucznym obniżaniu poziomu wody w jeziorze.

Zimą następuje zlodzenie jeziora i wmarznięcie łodyg roślinnych w lód. Podwyższenie stanu wody powoduje wyrwanie roślin z korzeniami.

Po stopnieniu pokrywy lodowej pływające szczątki roślinne są zbierane i odprowadzane poza jezioro.

Technologia rekultywacji jezior głębokich (pow. 10m gł.)

polega na wykorzystaniu energii wiatru do natleniania strefy naddennej tzw. głęboczka kumulacyjnego

Zasada działania aeratora pulweryzacyjnego z napędem wietrznym, pracującego na jeziorach głębokich o wykształconym hypolimnionie

Technologia rekultywacji jezior płytkich (do 10m gł.)

polega na wykorzystaniu energii wiatru do niwelowania odtlenionej warstwy wody naddennej (tzw. oksykliny), występującej powszechnie na jeziorach płytkich w półroczu letnim

Zasada działania aeratora pulweryzacyjnego z napędem wietrznym, pracującego na jeziorach płytkich

VYKORZYSTANIE OSADÓW ŚCIEKOWYCH DO REKULTYWACJI GLEB:

Do gleb lekkich - polega na znacznym zwiększeniu w niej próchnicy i składników pokarmowych. Powoduje to wzrost plonów i poprawę niektórych właściwości podłoża. Osady obfitują w materię organiczną i składniki pokarmowe dla roślin, głównie azot i fosfor, które decydują o bardzo dużej ich użyteczności.

Do gleb o charakterze kwaśnym przy użyciu osadów wapnowanych - osad może być stosowany tylko w polowej uprawie roślin i tylko przedsiewnie pod wszystkie rośliny i na wszystkich glebach wymagających wapnowania przy uwzględnieniu procentowej zawartości CaO jako podstawy do ustalania wielkości dawek.

Wielkość tę należy każdorazowo ustalić w zależności od stopnia zakwaszenia i kategorii gleby. Osad w zaplanowanej dawce należy rozprowadzić na całej powierzchni pola i możliwie jak najszybciej wymieszać z glebą przy pomocy pługu lub brony talerzowej.

Do gruntów bezglebowych (istotną właściwością osadów ściekowych jest zawartość materii organicznej. Dzięki temu poprawiają się właściwości wodno-powietrzne, zwiększa się zdolność sorpcyjna, tworzy się struktura gruzełkowata i intensyfikuje się życie biologiczne.)

do rekultywacji terenów zdegradowanych takich jak nieczynne wyrobiska po eksploatacji kruszywa. W tym przypadku konieczne jest izolowanie osadów od podłoża czyli wykonanie drenażu wyrobiska.

Do odłogowanych gleb piaszczystych, na których można założyć plantację drzew energetycznych (wpływa to istotnie na wydajność biomasy wybranych klonów wierzby energetycznej).

Odławianie sestonu

W praktyce odławianie sestonu może polegać na dopompowywaniu go w specjalnych urządzeniach.

Technika wymaga jednak wielkiej pracy i często zaangażowania, zwłaszcza w przypadku dużych jezior, pokaźnych środków finansowych.

W jeziorach zaporowych odprowadzenie zooplanktonu można uzyskać przez wpuszczanie wody dolnymi przepustami wtedy, gdy jego zagęszczenie jest największe przy dnie.

Biomanipulacja

Polega na ingerencji w łańcuchy troficzne organizmów w celu ograniczenia populacji lub też całkowitej eliminacji poszczególnych grup organizmów.

W systemach jezior zeutrofizowanych dąży się najczęściej do ograniczenia występowania nadmiernie rozmnożonych organizmów fitoplanktonowych i niektórych makrofitów.

Wprowadzenie do jeziora tołpygi białej (typowy przedstawiciel ryb fitoplanktonożernych) sprzyja ograniczeniu rozwoju fitoplanktonu.

Podobnie wprowadzenie amura może okazać się skuteczne w likwidacji nadmiernie rozrośniętej roślinności makrofizycznej.

Technologia mobilnej aeracji pulweryzacyjnej z precyzyjną inaktywacją fosforu.

Technologia opracowana z myślą o jeziorach znajdujących się w pobliżu miast i nie mogących spełniać roli kąpielisk miejskich, z uwagi na silne zanieczyszczenie i zakwity sinic.

Polega na „uprawieniu” całej powierzchni jeziora aeratorem mobilnym, co pozwala na dotlenienie strefy przydennej i precyzyjną inaktywację fosforu . Technologia ta wymaga wykonania wcześniejszych badań i sporządzenia tzw. mapy zmienności zawartości fosforu w jeziorze.

Dzięki temu uzyskuje się możliwość stosowania minimalnych dawek koagulantów (od 5 do 15 kg/ha).

WYKORZYSTYWANIE OSADU ŚCIEKOWEGO DO REKULTYWACJI POPIOŁÓW

Na składowisku popiołów można używać wszelkich rodzajów osadów z wyjątkiem osadów surowych.

Alkaliczny odczyn świeżych popiołów niszczy mikroorganizmy chorobotwórcze, co przemawia za stosowaniem osadu do ukształtowania biologicznie czynnej warstwy gleby.

Biologiczna rekultywacja składowisk popiołów lotnych pozwala nie tylko

przywrócić tereny zdegradowane do użytkowania w celach gospodarczych, ale również zagospodarować powstający w dużych ilościach osad ściekowy.

W końcowej fazie eksploatacji składowiska osad płynny włącza się do hydrotechnicznego systemu odprowadzającego popioły na składowiska.

W ten sposób wierzchnia warstwa popiołu na składowisku jest wzbogacana w substancję organiczną, tworzącą niezbędne warunki do wegetacji roślin, bezpośrednio po odwodnieniu składowiska.

Metody chemiczne rekultywacji jezior- stabilizacja

Podwyższenie potencjału redox na granicy faz osady denne - woda nadosadowa poprzez bezpośrednie dodawanie związków chemicznych zwiększających zdolność sorpcyjną (Al, Fe, Ca), napowietrzanie i koagulację.

Zanieczyszczenia zostają trwale zakumulowane w osadach - metoda in situ. Dodatkowa stabilizacja osadu - pokrywa roślinna.

Metody chemiczne rekultywacji jezior - precypitacja

Strącanie związków fosforu, a tym samym usuwanie części tego biogennego pierwiastka z obiegu i ograniczenie przyrostu masy glonów, oraz stosowanie algicydów - czyli środków chemicznych z grupy herbicydów stosowanych do zwalczania glonów.

Efekty rekultywacji

Efekty rekultywacji zbiornika wody stojącej zależą od stopnia jego zanieczyszczenia, nasycenia obiektu rekultywowanego urządzeniami napowietrzająco-cyrkuiacyjnymi oraz od ładunku zanieczyszczeń dopływających do zbiornika.

Efekt rekultywacji jest bardziej widoczny dla silniej zdegradowanych akwenów.

W najbardziej pożądanym przypadku, jeśli rekultywacja biologiczna poprzez napowietrzanie jest połączona z jednoczesną likwidacją wszystkich zewnętrznych źródeł zanieczyszczenia, po kilku latach trwania procesu obiekt wraca do czystości naturalnej.

Szybkość, z jaką następuje poprawa jakości obiektu rekultywowanego, zależy z jednej strony od ilości i „mocy" zainstalowanych urządzeń, z drugiej zaś od ładunków zanieczyszczeń dopływających do akwenu.

Oczyszczanie termiczne

0.

Metoda ex situ do usuwania lotnych i rozkładalnych w wyższej temperaturze zanieczyszczeń organicznych.