39618 s138 (2)

Wie wiór ko watę i inne drobne gryzonie (szczury’, myszy, piżmaki)

Wiewiórkowatc to rodzina gryzoni, do której podobnie jak to jest w wypadku rodziny łasicowatych należą zwierzęta różnej wielkości. Cechą diagnostyczną, pozwalającą rozpoznać ich tropy, są cztery palce w łapie przedniej i pięć w tylnej. W wypadku obu tropów widoczne są pazury. Do drobnych gryzoni należą szczury, które na ogół trzymają się wody. Mogą one stanowić poważne zagrożenie dla podróżników. ponieważ przenoszą zarazki choroby zwanej leptospirozą (chorobą Weila). Zarazki te dostają się do wody razem z moczem szczurów. Choroba ta, jeżeli nie zostanie odpowiednio wcześnie rozpoznana, może spowodować śmierć. Powodujące ją krętki wnikają do krwiobiegu przez otwarte rany lub śluzówkę oczu, nosa, ust, uszu bądź jelit, jeżeli pije się zakażoną wodę. Dlatego nigdy nie chwytaj i nie zabijaj szczurów na pokarm. Naucz się też rozpoznawać ich ślady, żeby nie korzystać z wody, która znajduje się w pobliżu. Jest raczej mało prawdopodobne, żebyś zaopatrywał się w duże ilości wody pochodzącej z sadzawek, ale możesz zbierać jadalne rośliny w pobliżu takich miejsc. W takim wypadku musisz je dokładnie umyć, a najlepiej ugotować.

Odchody gryzoni są tak zróżnicowane, jak zwierzęta, które należą do tej grupy. Na przykład odchody wiewiórki są wielkości i kształtu ziaren grochu, szczura i myszy zaś mają kształt kiełbasek, a ich wielkość zależy od rozmiarów zwierzęcia, które je pozostawiło. Wszystkie jednak składają się z doskonale przeżutej materii, która, kiedy są świeże, ma konsystencję plasteliny, a z czasem twardnieje.

Etap drugi - interpretacja tropów

Tutaj masz szansę stać się Sherlockiem Holmesem, interpretowanie tropów polega bowiem na logicznej dedukcji. Żebyś jednak mógł robić to z dobrym skutkiem, musisz odrobić swoją pracę domową i dowiedzieć się jak najwięcej o zachowaniach i sposobie życia zwierząt, które masz zamiar tropić. Twoim zadaniem nie będzie już tylko rozpoznanie śladów, ale próba określenia, co w danym miejscu zaszło, a czasem również, co najprawdopodobniej za chwilę zwierzę zrobi. Żebyś mógł to wszystko stwierdzić, musisz nie tylko mieć oczy szeroko otwarte i widzieć całe miejsce, w którym rozegrało się coś, czego zapisem są badane przez Ciebie ślady, ale jednocześnie odczytywać najdrobniejsze ich szczegóły. Kiedy oglądam trop lub ścieżkę tropów, nie potrafię od razu powiedzieć, co się wydarzyło, potrzebuję dłuższej chwili, żeby w moim umyśle powstał klarowny obraz tego, co zapisane jest w tropach. Tak jak kiedy patrzyło się na ekran starego telewizora, który potrzebował czasu, żeby się nagrzać, lub na fotografię, kiedy pojawia się na papierze w kuwecie z wywoływaczem. Początkowo widzi się tylko najbardziej wyraziste elementy obrazu, lecz po chwili zaczynają ukazywać się subtelne szczegóły, aż zostanie on w całości przyswojony przez umysł. Dopiero wtedy można rozpocząć analizowanie jego treści. W Twojej głowie powinny pojawić się sceny, których zapisem

są badane ślady. Żeby je zobaczyć, użyj swojej wyobraźni. Oczywiście, żeby ten obraz był bliski temu, co wydarzyło się naprawdę, musisz zdobyć wiedzę o tym, jak się zachowują i poruszają zwierzęta.

Każde zwierzę ma szczególny, typowy dla niego sposób poruszania się lub standardowy chód, które w określony sposób zapisują się w tropach. Jeżeli zwierzę przyspieszy reagując na bodźce zewnętrzne, na przykład zapach drapieżnika, to zmieni się również trop. Przypatruj się psu, a jeszcze lepiej kotu, patrz, jak idzie i nagle zaczyna biec. Obserwuj, jak się skrada i bawi. Sprawdzaj, jakie tropy i ślady pozostawił w czasie wykonywania tych czynności. Stwierdzisz, że bieg psa bardzo przypomina kicanie królika. Poświęcaj jak najwięcej czasu na takie obserwacje, ponieważ pomoże Ci to potem, gdy będziesz wędrował ścieżką tropów, określić, gdzie powinien znajdować się następny trop. Jest to ważna umiejętność, umożliwiająca postępowanie za zwierzęciem po jego śladach. Żeby móc w pełni wykorzystać informacje zapisane w tropach, powinieneś również umieć określić, w jakiej porze dnia trop został odciśnięty i na ile jest świeży. Niełatwo jest się tego nauczyć, wymaga to długich, sumiennych studiów, lecz kiedy zdobędziesz doświadczenie, będziesz potrafił w ciągu kilku minut określić, jak dawno pozostawiono trop. Musisz jednak pamiętać, że każdy rodzaj podłoża zmienia swój wygląd w innym tempie. Najprostszym sposobem określenia, jak dawno został odciśnięty trop, jest zrobienie obok niego dla porównania podobnego znaku i obserwowanie tempa, w jakim będzie on znikał. Trzeba przy tym brać pod uwagę panujące ostatnio warunki pogodowe. Nie zniechęcaj się pierwszymi niepowodzeniami przy ocenie wieku tropów. Jest to bardzo trudne i błędy zdarzają się nawet najbardziej doświadczonym tropicielom. W miarę jednak jak będziesz gromadził doświadczenia, zwiększy się Twoja zdolność prawidłowego określania czasu, jaki upłynął od powstania tropu.

Etap trzeci - podążanie tropami

Ostatnim etapem czynności związanych z tropieniem jest podążanie tropami za zwierzyną, która je pozostawiła. Polega to na ustawicznym trzymaniu się tropu, czyli odnajdywaniu wszystkich jego elementów. Można by oczywiście pomijać te ślady, które są mało widoczne, ale to nie jest dobre tropienie. Kiedy już rozpoznasz trop, nie zgub go, zwracaj uwagę na wszystkie towarzyszące mu ślady. Staraj się zawsze, jeśli to możliwe i jest taka potrzeba, na przykład, jeśli trop się rozdzielił lub zmienił się chód zwierzęcia, zinterpretować to, co widzisz. Twoim celem jest wniknąć w umysł tropionej zwierzyny. Pamiętaj o tym, żeby rozglądać się i patrzeć na otoczenie z perspektywy stworzenia, które tropisz. Węsz i bądź wyczulony na zapachy. Błędem często popełnianym przez początkujących jest nieprzywiązywanie wagi do tych miejsc, w których zwierzę zatrzymało się, żeby obwąchać grunt lub roślinność. Dla niego zapachy są istotną częścią informacji o otoczeniu. Informacje te niestety nie są dostępne dla nas. Oczywiście my również możemy wyczuć zapach, lecz nie jesteśmy w stanie odczytać zawartych w nim treści, które dla zwie-

139