53253 Obraz5 (16)

poziomnicy. Ustawiamy poziomnicę tak, aby dłuższy jej bok przyjął -1 pozycję pionową, rurka zaś znajdowała się na górze. W takim po-, łożeniu poziomnicy pęcherzyk wskazuje pion, jeżeli znajduje się-między dwiema kreskami.

Prawidło (liniał, linijka zduńska — rys. 13 a) jest to łatam drewniana o bokach prostych i równoległych. Najodpowiedniejszy* jest przekrój kwadratowy o wymiarach 5X5 cm i długości okoł<9 1 m. Dobrze jest mieć jedno .prawidło długości 80 cm, a drugi e :— 9 120 cm. Najlepsze są prawidła z suchego drewna sosnowego. Pr.aM widła takie powiruiy być dokładnie wykonane i Zabezpieczone od wypaczania przez nasycenie gorącym pokostem. | Służą one do* sprawdzania prostoliniowości ścian i pomagają przy sprawdzaniu* pozie* nu i pionu.

Punktak (dornik, sztamborek, wycinak — rys. 13 b) jest to i stalowy trzpień o średnicy 8-4-10 mm, zaostrzony na końcu. Służy* on do przecinania płyt ceramicznych i ogniotrwałych.

Pucka (rys. 13 c) — ciężki młot o ciężarze około 2 kg i o kształ- i cie nieco wydłużonego prostopadłościanu zakończonego z o b uIJ stron obu eh e m. Oba obuchy są płaskie i mają przekrój k w a-i dratowy, Pucka służy do wykuwania otworów w ścianach dlajJ połączenia pieca z przewodem dymowym.

Przecinak (rys. 13 d) -— wąski i długi kawałek stali. Jeden* koniec jest sp ł a szczon y, z a o s t r z on y i dobrze utwar-i d z o n y. W komplecie narzędzi powinny być dwa przecinaki: je- a den długości około 18 cm, a drugi — około 40 cm. Przecinak służy* wraz z pucką do wykuwania otworów.

2. Układanie cegieł

Cegły łączymy zaprawą zduńską. Połączenia powinny być ] mocne i szczelne.

Zaprawa w zetknięciu z cegłą suchą traci bardzo szybko znacziufl część wilgoci i tężeje, zanim zdąży wejść we wszystkie zagłębienia* łączonych powierzchni. Wówczas spojenie jest słabe i w piecu* szybko powstają szczeliny, które wywołują konieczność naprawy/J a nawet przebudowy pieca. Poza tym pył znajdujący się często na I suchej cegle uniemożliwia przyleganie zaprawy. Dlatego cegłą I zwykłą przed ułożeniem w murze należy dobrze namoczyć w wodzie. I

Cegieł i płyt s z a m o t o w y c h natomiast nie wolno moczyć w wodzie, bo później pękają od gorąca. Można tylko zwilżyć wodą ich powierzchnie.

Prawidłowe nakładanie zaprawy ma duże znaczenie dla zwięzłości i trwałości murowania. Dobrze wyrobioną zaprawę

0    konsystencji gęstej śmietany nakładamy ręką na miejsce, w którym ma być ułożona cegła, po czym zaprawę rozprowadzamy końcami palców, co pozwala wyczuć nie rozrobione grudki i drobne kamyki uniemożliwiające dociśnięcie cegły. Zarówno grudki gliny, jak i kamyki należy usunąć.

Uprzednio dopasowaną cegłę kładziemy na rozprowadzonej zaprawie silnie przycierając ją do podłoża i innych cegieł, z którymi ma się zeifcknąć. Na powierzchnie boczne cegły, wmiejscach zetknięcia z innymi cegłami, nakładamy również przed ułożeniem cegły zaprawę. Nakładamy ją ręką i rozprowadzamy palcami tak jak na podłoże,

Cegłę należy układać tak, aby natychmiast spoczęła na właściwym miejscu. Nie wolno jej przesuwać, poprawiać ani pobijać młotkiem. Woda z zaprawy zostaje wessana przez cegłę. Zaprawa tężeje i traci zdolność ponownego wiązania. Wszelkie przesuwanie

1    pobij anie przyssanej już cegły powoduje rozerwanie spójności między zaprawą i cegłą, poruszona więc cegła nie będzie spojona z innymi cegłami.

Jeżeli potrzeba zmienić położenie cegły należy ją zdjąć, usunąć starą zaprawę, nałożyć świeżą i jednym wprawnym ruchem umie-' śeić cegłę na właściwym miejscu.

3. Spoiny

Miejsce zetknięcia cegieł ze sobą wypełnione'zaprawą nazywamy spoiną. Rozróżniamy ąpoiny poziome i pionowe (rys. 14). Trwałość pieca wymaga, aby sze-

rokość spoin była możliwie naj-

mniejsza. Grubość spoin pozio-

mych nie powinna mieć więcej niż 5 mm, a spoin pionowych -— więcej niż 2 mm.

Ź

Rys. 14. Spoiny: / — poziome, 2 pionowe

I

1

Nierówne powierzchnie cegieł w miejscach ich zetknięcia, mimo