60299 P6068809

biantldej i architektonicznej (gł. nagrobki i portale); popularny element ornamentyki późnórenesansowej w Niderlandach i Niemczech. W Polsce charakterystyczną odmianą był tzw. guz gucciowski, stosowany od ok. 1570 r. przez Santi Gucriego i związane z nim warsztaty małopolskie. Używany również w meblarstwie, szczególnie w okresie klasycyzmu, , podkreślał miejsca konstrukcyjnych spojeń.

gwiazda jeden z pierwszych motywów ornamentalnych, występujący w sztuce wszystkich kultur. Wyobrażany początkowo w formie krańcowo uproszczonej, wraz z rozwojem technik artystycznych bardziej plastyczny. Symbolizuje bóstwa solanie, ogień; w symbolice chrześcijańskiej wezwanie, znak Boga, światło wiary. Zob. też — heksagram. .

gwiazdkowy ornament powtarzający się motyw gwiazd w układzie pasowym lub płaszczyznowym.

H

heksagram sześcioramienna gwiazda składająca się z dwóch skrzyżowanych trójkątów równoramiennych, używana jako święty znak pitagorejczyków i Izraelitów.

gwrazdy, naczynie z TellHalal, ok. 5000pne.

W sztuce żydowskiej, zwana też tarczą i gwiazdą Dawida lub pieczęcią Salomona, stanowi najpopularniejszy motyw dekoracyjny pojawiający się na lampach szabasowych, besaminkach, mezuzach, macewach czy portalach synagog.

Heraklesa węzeł (nodus horculcus) motyw dekoracyjny w formie dwóch po-

ornament grzebieniowy na naczyniu z Sury ok. 3200r.pne.

łączonych pętli. Występuje w starożytnym Egipcie i w kulturze mykertskicj. Szczególnie okazałą formę przybiera w złotnictwie macedońskim od schyłku IV do II w. p.ae., jako znak heraldyczny, związany z dynastią macedońską i jej heraklidzkim rodowodem. Symbolizuje także potęgę i uzdrawianie.......

herb skonstruowany w oparciu o zasady heraldyczne znak osoby, rodu, miasta, państwa lub jego części, organizacji. W Europie h. składa się z tarczy zawierającej godło umieszczone na barwnym tle oraz z klejnotu. Powierzchnia tarczy zwana jest polem i dzieli się na mniejsze części -figury heraldyczne. H. mówiący (amte parlante) to łu, którego godło nawiązuje do nazwy rodu, przydomku, zajęcia właściciela, nazwy miasta (w h. miejskich); przykładem h. mówiącego jest h. Gryf rodu Gryfitów z Małopolski. Herb bez godła nazywa się h.

pustym (w Polsce nie występuje.) Przedmioty tworzące godła określa się mianem mobiliów herbowych, stanowią je zazwyczaj broń i uzbrojenie rycerskie, przedmioty domowe, rośliny i zwierzęta, stwory fantastyczne, figury geometryczne. Bezpośrednio nad tarczą (w herbarzach zazwyczaj między hełmem a klejnotem) umieszcza się koronę rangową (w Polsce od XVI w.). Spływające spod korony labry (wstęgi, wić roślinna) i okalające tarczę plaudamenta (płaszcze przy h. książęcych oraz uprawnionych hrabiowskich oraz namioty przy h. cesarskich i królewskich tworzą dekoracyjne obramowanie h. Klejnot to indywidualna ozdoba hełmu rycerskiego, zazwyczaj, związana z godłem właściciela. Tarcza podtrzymywana jest przez trzymacze, np. gryfy łub lwy (w Polsce od w. XIV), pod tarczą, na wstęgach umieszcza się dewizę. Wizerunek tworzący godło

	i	2.	3		i
					L 1. 1

Podział tarczy / elementy herbu: I. tarcza; Z godło; 3. he/m; 4 korona; 5. klejnot; 6. labry; herb Gryf