63061 Zdjęcieg0

Zupełnie odmienny profil ma natomiast majowe Święto Działacza Kultury. Święto to stanowi wyraz uznania społecznego dla osób zasłużonych w rozwijaniu i upowszechnianiu naszego dorobku kulturowego. Na akademiach i spotkaniach okolicznościowych wręczane są im odznaczenia państwowe i regionalne oraz odznaki Zasłużonego Działacza Kultury i nagrody ministra kultury i sztuki. W dniu tym organizowane są także tzw. sejmiki kulturalne w poszczególnych regionach kraju.

Na zakończenie omawiania tej grupy świąt kilka jeszcze słów na temat imprez dorocznych zwanych festiwalami. Stanowią one nowe zjawisko obyczajowe w naszym życiu publicznym. Jest to jednak zjawisko realizujące określone funkcje. Wszelkiego rodzaju imprezy festiwalowe dają ich miłośnikom możliwość przeżyć emocjonalnych (np. w dziedzinie muzyki, piosenki, plastyki itd.), stanowią one nowy akcent lu-dyczno-rekreacyjny, popularyzują poszczególne dyscypliny sztuki i wpływają integrująco na środowiska twórcze tak profesjonalistów, jak i amatorów. Zapewne są to czynniki wpływające w sposób zasadniczy na narastającą nieustannie tendencję wzrostu liczby tych imprez oraz podnoszenia ich wartości artystycznych i estetycznych. Ponadto stanowią one bardzo istotną propozycję właściwego zagospodarowania czasu wolnego “.

Święta o charakterze społeczno-rodzinnym

W zasadzie wszystkie święta ogólnonarodowe mają swoje odzwierciedlenie w sferze życia rodzinnego. Jednakże dla pewnej grupy tych świąt charakterystyczna jest równoważność tak ogólnospołecznych, jak

■ rodzinnych aspektów ich funkcjonowania. Jest to grupo świąt społeczno-rodzinnych, do których należy „liczyć. Dzień Babci, Międzynarodowy Dzień Kobiet, Dzień Matki, Międzynarodowy Dzień Dziecka, Dzień Ojca, oraz Dzień Pamięci Zmarłych.

Charakterystykę świąt społeczno-rodzinnych rozpoczynamy od Międzynarodowego Dnia Kobiet. Obyczaj świętowania tego dnia liczy sobie niespełna 70 lat, a jego rodowodu należy szukać w wielowiekowych żmudnych zmaganiach kobiet o należne im prawa do człowieczeństwa, do godnego miejsca w ludzkiej wspólnocie, do samostanowienia o własnym losie.

„Dom — kościół — kuchnia” — oto wizja szczęścia, jaka kreślona była przed kobietą przez całe stulecia funkcjonowania eksploatatorskich stosunków społecznych. Wizja nakładająca na nią potrójną formę ucisku: społeczną, kościelną i rodzinną. W zamian za to żadnych praw obywatelskich, żadnego udziału w życiu państwowym i społecznym. W procesie kształtowania się społeczeństwa kapitalistycznego z kobiety uczyniono najtańszą siłę produkcyjną. W manufakturach i fabrykach jej praca opłacana 'była znacznie gorzej niż praca mężczyzny, a ponadto kobieta zmuszana była często do uległości wobec swoich przełożonych. Jakże tragiczny obraz życia kobiet proletariuszek ukazują nam takie utwory literackie, jak: np. Germinal E. Zoli czy Ziemia obiecana W. Reymonta. Są to literackie dokumenty epoki rodzącego się kapitalizmu.

Tęsknota do zmiany istniejącego stanu rzeczy, do zdobycia należnego miejsca w społeczeństwie towarzyszyła kobiecie nieustannie w jej ciężkiej drodze życiowej. Czasami ujawniała się ona w formie indywidualnego buntu. Za przykład posłużyć może słynna Nawojka, która w męskim przebraniu blisko pięćset lat temu podjęła próbę zdobycia zakazanego dla kolos