Ekonomika turystyki R Łazarek (11)

W definicji dla potrzeb statystyki nie ma natomiast dolnej granicy czasu pobytu. Dotyczy to turystyki zagranicznej i krajowej. Ze wzglądów ekonomicznych ważna jest jednak informacja o tym, czy osoby przybywające korzystają z obiektów noclegowych położonych na terytorium odwiedzanego kraju, czy miejscowości. Wiąże sią to w dużej cząści przyjazdów z dolną granicą okresu pobytu. W związku z tym pojawiały sią pojącia „odwiedzającego”, „turysty”, „podróżnego w tranzycie”, „wycieczkowicza” lub „odwiedzającego jednodniowego”. Popularnie mówiło sią o „turyście jednodniowym”.

W rezultacie ewolucji poglądów ostatecznie zaakceptowano trzy podstawowe pojącia:

-    pojącie „odwiedzającego”;

-    pojącie „turysty”, czyli odwiedzającego korzystającego przynajmniej z jednego noclegu w obiektach zakwaterowania zbiorowego lub w kwaterach prywatnych;

-    pojącie „odwiedzającego bez noclegów” albo „odwiedzającego jednodniowego” - są to odwiedzający, którzy nie nocują w obiektach zakwaterowania zbiorowego ani w kwaterach prywatnych w odwiedzanym kraju (miejscowości).

Wyjaśnienia wymagają terminy: „obiekty zakwaterowania zbiorowego”, „kwatery prywatne” oraz „odwiedzający bez noclegów” lub „odwiedzający jednodniowi”.

Zalecenia wyjaśniają, poprzez wyszczególnienie, co oznaczają terminy „obiekty zakwaterowania zbiorowego” (collective accomodałion, moyen d'hebergement collectij) oraz „kwatery prywatne” (private accomodation, moyen d’hebergement prive).

Do turystycznych obiektów zakwaterowania zbiorowego Zalecenia zaliczyły: hotele i inne obiekty hotelarskie, obiekty lecznicze, obozy wakacyjne i ochotnicze obozy pracy, środki transportu publicznego, ośrodki konferencyjne, wakacyjne obiekty mieszkalne, kempingi, pola namiotowe i pozostałe obiekty zakwaterowania zbiorowego.

Do „kwater prywatnych” zostały zaliczone własne drugie domy, pokoje wyna-jąte przy rodzinie, mieszkania wynajęte od osób prywatnych lub za pośrednictwem agencji turystycznych, nieodpłatne zakwaterowanie w mieszkaniach krewnych i znajomych oraz inne zakwaterowanie prywatne.

Niektórzy autorzy zastępują w swoich publikacjach terminy „obiekty zakwaterowania zbiorowego” i „kwatery prywatne” terminami „publiczne obiekty noclegowe” i „prywatne obiekty noclegowe”^ls. Jest to niezwykle mylące i nie można się z tym zgodzić. Użycie terminu „publiczne” wprowadza bowiem kryterium własności, czego definicja WTO nie przyjmuje. Gdyby tak było, wtedy „publiczne obiekty noclegowe” objęłyby obiekty państwowe i komunalne, Zniknęłyby zaś obiekty spółdzielcze, a „prywatne obiekty noclegowe” powinny objąć prywatne hotele itd. Tymczasem z wyszczególnienia wynika, że „prywatne zakwaterowanie” - tj. w naszym tłumaczeniu „kwatery prywatne” - obejmuje zupełnie co innego.

Nieporozumienia pojawiają się także przy adaptacji do języka polskiego drugiej grupy odwiedzających, tj. tych, którzy nie spędzają noclegu ani w obiektach zakwaterowania zbiorowego, ani w kwaterach prywatnych. Niektórzy piszą, iż są

¹⁵ K. Przecławski: Turystyka a świat współczesny, Uniwersytet Warszawski, Warszawa 1994, s. 7.

13