71103 książka
5

Tak przynajmniej sądziła Maja. Jednakże niewykluczone, że ją również wzięto teraz na języki. Z powodu tego odrażającego wyglądu, dużych piersi i pośladków. O czym wszyscy już wiedzieli, kogo i czego dotyczyły szepty?

-    Chcesz trochę? - Sybill spytała Mai, która małymi łykami popijała herbatę z termosu.

Ta spojrzała na śniadanie koleżanki. Dwie kromki pszen-no-żytniego chleba z masłem i serem. Około trzystu kalorii.

-    Nie, dzięki - odpowiedziała, uśmiechając się przekonująco. - Rano jemy zawsze porządne śniadanie. Dzisiaj mama usmażyła nawet małe naleśniki z jabłkami, cukrem i cynamonem! - Mówiąc to, czuła niemal, jak ślinka cieknie jej z ust. Szybko pociągnęła łyk herbaty.

-    W każdym razie jesteś szczupła - stwierdziła Sybill i z rozkoszą zanurzyła zęby w kanapce. - Ja powinnam już powoli uważać. Tak przynajmniej twierdzi moja mama. Ale co zrobić, jeśli mi to smakuje!

„Widać” - pomyślała z zazdrością Maja. Nic nie wskazywało na to, żeby Sybill musiała uważać.

*

-    Czy coś ci dolega? - pani Mattrowitch spytała Mai podczas okienka w lekcjach.

Dziewczyna potrząsnęła głową - Nie, czuję się dobrze!

Nauczycielka spojrzała na nią zamyślona. Nawet szerokie bluzy i dżinsy nie mogły zatuszować tego, że Maja znacznie zeszczuplała. Nie, nie zeszczuplała, ale po prostu wychudła. Właśnie ten fakt tak bardzo przeraził nauczycielkę, kiedy dotknęła dziewczyny podczas skoku przez kozioł. Odniosła wrażenie, że można jej policzyć wszystkie żebra. Koleżanka po fachu, pani Gernsheim, próbowała co prawda rozproszyć te obawy - „Maja jest na lekcjach skoncentrowana, grzeczna i uważna. Obyśmy miały same takie Maje w klasie”.

Ella Mattrowitch była jednak odmiennego zdania. Uważała, że dziewczyna jest aż nadto przystosowana, nadmiernie aktywna, a do tego straszliwie chuda.

-    Ile właściwie ważysz? - zapytała.

Maja wzruszyła ramionami.

-    Nie mam pojęcia! Nie sprawdzam!

To była prawda. Doznawszy szoku na widok swoich sześćdziesięciu kilogramów, już więcej się nie zważyła.

-    W takim razie proszę ze mną!

Pociągnęła Maję do swojego małego pokoiku obok sali gimnastycznej.

Stała tam elektroniczna waga z podświetlanym okienkiem.

-    Dlaczego mam się ważyć? - Maja poczuła narastającą panikę.

Jeśli mimo wszystko nadal ma sześćdziesiąt kilo? Chociaż dżinsy są już za szerokie. Ale może to wina spodni? W końcu wystarczy spojrzeć w lustro, żeby się przekonać, że ciągle jeszcze jest za gruba.

-    Nie rób ceregieli - powiedziała nauczycielka.

Maja zdecydowanie uczyniła jeden krok naprzód, potem drugi i stanęła na wadze. Na chwilę zacisnęła mocno powieki, pn czym wciągnęła głęboko powietrze i spojrzała w dół, na podświetlone okienko.

'Zielone, elektroniczne cyfry wskazywały liczbę pięćdziesiąt |n< len.

1 •ani Mattrowitch pochyliła się nad wagą.

Pięćdziesiąt jeden - powiedziała głośno. - Wiedziałam, że MŻysz o wiele za mało. To znaczy, za mało jak na twój wzrost. Mosz na pewno metr siedemdziesiąt, tak?

Tak, mniej więcej - odparła Maja i pomyślała - „Pięćdzie-i;11 jeden. To dziewięć kilogramów mniej niż przed czterema miesiącami. Dziewięć kilogramów to już coś, ale ciągle jeszcze i mało. O wiele za mało”.

()gólnie rzecz biorąc, przestała odczuwać głód. Teraz, żeby ię nasycić, wystarczyło jej pół jabłka i kilka łyżek jogurtu.

I ^,oza tym skurcze żołądka były prawdopodobnie wywołali. lodzeniem, a nie głodem. Czasami jadła wspólnie z mamą i Leonardem cały posiłek, a potem brała środek przeczysz-. ijijcy. To też świetne rozwiązanie. Na początku usiłowała

u dotować, ale niezależnie od tego, jak głęboko wsadzała imler do gardła, skutki były mierne. Raz spróbowała nawet