65631 P1010231 (2)

trlni. Ta aśmiertelność jest przedłużeniem życia na nieokreślony okres, choć niekoniecznie na wieczność. Inaczej mówiąc, smic rć nie jest rozpoznawana

jako coś jednorazowego, ale jako coś progresywne-g ₀» Takie poglądy mogą trwać bardzo długo, a także jakoś współistnieć z całkiem odmienną ideą - „radykalnego oddzielenia żywych od zmarłych”⁹. I właśnie w tej sferze przeświadczeń poruszają się wampiry - będące albo duchami ludzi zmarłych, albo trupami ożywionymi przez własnego lub złego ducha. „Żywy trup”, częste oksymoroniczne nazwanie sposobu istnienia wampira, wskazuje na egzystencję pograniczną, zawieszoną między życiem a śmiercią, egzystencję, która może trwać przez całe stulecia. Podstawową słabość filmu Francisa Forda Coppoli Dracula Brama Stokera (1992) Gilles Menegallo widzi właśnie w „banalizacji figury wampira, który »uczłowie-czając się«, zatraca swój status bytu odmiennego, enigmatycznego i przerażającego”¹⁰. A takim właśnie jest w powieści Stokera.

Współczesna narracja, czy to powieściowa, czy to filmowa, dba na ogół o zachowanie dwuznacznego statusu mitologicznego wampirów, chociaż nie może już posługiwać się tak po prostu nakreśloną tutaj ludową genealogią wampira. Wprowadzone zostają rozmaite modyfikacje, aczkolwiek najczęściej początek pierwszego wampira ginie w jakiejś niejasnej przeszłości, a dalsze wampiry mnożą się wskutek ukąszenia. Nowa faza twórczości wampirycznej rozwija się w polu powiązań intertekstualnych. Te połączenia między tekstami budują u niektórych pisarzy now^y obraz wampira. Matheson czy King odwołują się na przykład do Draculi Stokera, a Rice w swych wieloto-

J. Delumeau, Strach..., s. 81-82. Podkreślenie moje - M. J.

G. Menegallo, Du texte a 1’image: figurations du fantasticjue. A propos de „Dracula" de Francis hord Coppola, „Les Cahiers de l’Herne”, Dracula..., s. 212.

" Por. K. Kaczor, Od Draculi do Lestata. Portrety wampira, Gdańsk 1998, s. 38-42. Autorka wyróżnia takie wspólne jednostki fabularne: 1. Przybycie wampira do spokojnego miasteczka. 2. Wysysanie krwi ofiar. 3. Zidentyfikowanie źródła zagrożenia. Potwierdzenie, że przyczyną całego zamieszania jest wampir. 4. Uczynienie wampirem młodej kobiety - narzeczonej jednego z prześladowców wanij i

ra. 5. Zabicie-wyzwolenie wampirzycy. 6. Pościg za wampirem. 7. Unicestwienie potwora podczas zachodu słońca.

John Malkovich w filmie Cień wampira (Shadow of the Yampire); reżyseria: E. Elias Mehrige, produkcja: Wielka Brytania -Luksemburg - Stany Zjednoczone 2000