65842 IMG93 (9)

U'/iii,

|0(J

< >• zywirii ie, liki ją jest przeświadczenie himnryku, y_r rozniu. * 1 «* stany rzeczy, imiies/r/aue przez ni a go iii i pacy.nl ku W ńri>iIKu r/.y Ir> nil końcu rozwijającego Mir; ciągu wydm y,ri'i Hi) „rzeczywiste” bądź „realno " i że jag&. tak fi t. JMnl po prosta zapisem „tego, co Kię zdarzyło" pomiędzy fii/.i| ))oi:zątJ<0Wf) .i końcową. /n równo początkowe, jflk J końcowe stany rze.

« /y rią /. konieczności poetyckimi kniiHtruklaiiii i juko IflJdfi zależą od retorycznej iiioi|jiliiori<'j języku, jnloi użyta została w i fln nadania im spójności. ()/niu.'Zit (o, iż    bislo-

lyi/o.i mr |csl po prosili zapisem „lego, CO zdarzyło sic" pomiędzy ja lii miń dwoma stanami rzeczy, lecz postępującą rrdeskiypcją zespołów wydarzeń w laki sposób, aby wstępny ilcmontiiź konkretnej si rukinry za kodowe n ej w obrębie określonego typu wypowiedzi uzasadnia j w końcu jej ponowne zakodowanie w obrębie innego, liik właśnie wyglądu „środek" każdej opowieści.

Wszystko lo jrst wysore schematyczne i /(biję sobie spia-wę, zr nacisk, jaki kładę tu na obecność w narracji Insio* ryt/nej elementu fikcji, /pewnością wywoła irytację bislo-ryków, którzy wierzą, iż praca ii li różni się zasadniczo od rzemiosła powieściopisarzn, gdyż w przeciwieństwie ilo lego ostatniego nie zajmują się oni zdarzeniami „wyobrażonyim , lei z „realnymi". Jednakże ani forma, ani też moc wyjuriiiia-jącn narracji nie wywodzi się z różnorakich tre.ści, jakie In* potrty« /.nie mogą się w nieb zawierać. W gruncie rzeczy, Ili* sioui zmieniającemu się w czasie realnemu światu na

dajemy sens w laki sam sposób, w jaki stara mu się go nadań poeta czy powierii iopisaiz, przypisując temu, co z początku wydaje się problematyczne i tajemnicze,jakąś rozpoznawał* o.| czyi i /lianą już wcześnie j formę, Nie ma znaczeniu, czy i budzi o świat realny czy tylko wyobrażony; w obu przypadku* i) sposób nadawania sensu jest laki sam.

A /ale iii, try.n, iż riwialu realnemu nadajemy sens popi zez narzucenie nań wzorców loimalnej spójności, które za/.wy-

i zaj kojarzą się nam /.dziełami literackimi w żadnym stop.

niu nli! narusza nljiinmi historiografii jakodzied/my wiedzy Ityloby Ink lylko wówczas, gdybyśmy uważali, /•• literatura juko wytwór wyobraźni nic z tego, lecz / jakiego# innego, nieludzkiego /iwiat a mr mówi nam nł( o i /••• zywistolu i W moim przekonaniu „liki jonulizacji” historii doiwiad* /*■ my juko jej „wyjaśnienia" z lego samego powodu, / którego wielkiego dzieła liic*i;ilmy<loówi.id« /.iinymi /yin źródła 4wla*

Ilii rzuconego nil rzeczywistość, jak;| zamieszkujemy wraz z jego autorem. W obu przypadkach dokonujemy rozpozna* nia form, za pomocą których uniża świadomość jednoczę* ftnir ustanawia i kolonizuje ówiai, gdzie pragnie wygodnie zamieszkać.

Na konie* nuleży utwierdzić, iz uznanie przez historyków fikcyjnego cienieniu i< b opowieści nie oznaczałoby wcale degradacji historiografii do poziomu ideologii czy propagan* dy, Dt facio, byłoby to potężne aiiiidoium na przejawiane przez nieb skłonności do ulegania ideologii znym uprzedzeniom, którym - nierozpoznanym nadaje nic; rangę „popraw nego" widzenia rzeczy „takimi, jakimi są one na prawdę”. Sytuując historiografię bliżej jej literackich źródeł, powin* niśmy łatwiej dostrzegać ideologiczny czyli fikcyjny wymiar naszego własnego dyakui nu. Zawsze jesteśmy w stanie dostrzec element fikcji w pracach tych historyków, i którymi nie zgadzamy się co do iuterprclacji danego zespołu wyda rzeó, rzadko jednak zdarza nam się to w odniesieniu do tekstów napisanych przez nas satnyi h. Go za tym idzie, gdyby śmy poi mliii rozpozna*' rlemeniy li term kie czy też fikcyjne w każdym historycznym opisie, nauczanie historiografii pod* niosłoby się na wyższy poziom samoświadonioit i niż ton, na którym znajduje się ono obecnie,

Któryż nauczyciel nie ubolewał z powodu swej niezdolności do udzielenia nauk adeptom historycznego pisarstwa? Któryż zaawansowany student historii nie pępatff w rozpacz, slaiają* się pojtp i naśludownć wzot ze*, który jego mistrzowie zdawali się honorował, Ic* / którego zasad) M