89953 IMG�99

Zachowanie rodziców — przyczyny i oddziaływanie „To naprawdę nie może być moja wina!” albo: „Oczywiście, że wiem, jak się zachowuję!” Takimi przekonywującymi oszacowaniami siebie samych wielu rodziców w rozmowach w poradni odsuwa początkowo każde podejrzenie, że to oni sami - niezależnie od tego, w jaki sposób - mogliby być współodpowiedzialni za trudności swojego dziecka. Ta postawa obronna jest zrozumiała; kto z nas chętnie przyznaje się do tego, że jest winien kłopotom w wychowaniu? Jednak skoro tylko terapeuta wyjaśni rodzicom, że za ich domniemaną winą nie kryją się naturalnie żadne złe zamiary, wielu z nich jest bardziej gotowych do tego, by krytycznie przyjrzeć się wzorcom własnego zachowania. To obserwowanie siebie samego prowadzi najczęściej do zdumiewających stwierdzeń: Na pytania:, Jaki jestem?”, „Jak się zachowuję?” albo „Jak oddziałuję na innych?” wcale nie jest tak łatwo udzielić odpowiedzi, ponieważ każdy człowiek postrzega siebie przez filtr własnych uczuć.

Jeśli terapeuta nagra na kasetę magnetofonową albo video, w jaki sposób rodzice obchodzą się ze swoimi dziećmi, wtedy przy odtwarzaniu jej widzi najczęściej zmieszany uśmiech na twarzach, zaskoczone, nawet przerażone miny i słyszy komentarze typu: „Co - to jestem ja? To straszne!” albo: „Jeśli rzeczywiście w taki sposób rozmawiam z dziećmi, to nie ma się co dziwić, że w domu wciąż mamy kłopoty!” Rodzicielskie samopo-znanie jako pierwszy krok na drodze do zmian określonych, utrwalonych reakcji - jest to bardzo ważne posunięcie w łagodzeniu agresji w rodzinie. Ponieważ nasze dotychczasowe rozważania wyraźnie pokazały, że agresywne zachowanie dzieci jest pod wieloma względami bardzo ściśle powiązane z zachowaniem rodziców.

Spójrzmy więc w zwierciadło naszej własnej postawy wychowawczej! Z pewnością test Agresika dostarczył już kilku pouczających wskazówek. Poniższy test może udzielić dalszych informacji, gdzie tkwią przyczyny - do tej pory być może przeoczone - konfliktów oraz problemów w podejściu do dziecka.