84394 IMGb40

Punkt załamania wykresu wyznacza teoretyczną, graniczną liczbę cykli N₀, która w różnym stopniu może odbiegać od przyjętej bazowej liczby cykli N₀.

Lewa gałąź wykresu zamyka obszar naprężeń większych od granicy zmęczenia: obszar ograniczonej wytrzymałości zmęczeniowej, obszar poniżej poziomu granicy zmęczenia bywa nazywany obszarem nieograniczonej wytrzymałości zmęczeniowej.

Przełomy zmęczeniowe

Końcowym etapem działania zjawisk zmęczeniowych jest całkowite pęknięcie lub inaczej przełom (złom) elementu.

Na powierzchni przełomu wyróżnia się właściwe mu strefy i oznaki. Ze zwykle błyszczącej o bardzo drobnoziarnistym wyglądzie i małej strefy przy ogniskowej, pęknięcie rośnie w głąb elementu tworząc strefę zmęczeniową. Gładkość tej strefy jest tym większa, im mniejsze działały naprężenia. Powiększanie pęknięcia sukcesywnie osłabia element i doprowadza ostatecznie do, na ogół, gwałtownej dekohezji (całkowitego pęknięcia). Tę końcową strefę nazywa się strefą resztkową.

Rys.3. Przełom zmęczeniowy wału prądnicy, gdzie: 1-ognisko, 2-strcfa przyogniskowa, 3-uskoi pierwotne, 4-linie zmęczeniowe, 5-uskoki wtórne, 6-strcfa przejściowa, 7-strefa resztkowa

Czynniki wpływające na wytrzymałość zmęczeniową 1. Działanie karbu

Przez pojęcie karb należy rozumieć w ogólności miejsca zmian poprzecznych przekrojów elementów lub zmiany krzywizn powierzchni ograniczających przedmiot.

Mogą to być różnego rodzaju odsądzenia, zmiany średnic, rowki podłużna i poprzeczne, otwory, wycięcia gwinty itp.

W miejscach zmiany kształtu łub wymiarów obciążonych elementów następuje zmiana rozkładu naprężeń. Ulegają one spiętrzeniu i mogą być znacznie większe od nominalnie obliczonych. Mówimy wtedy o działaniu karbu. Jest to najistotniejszy problem w zagadnieniach wytrzymałości zmęczeniowej.

13