dew0020

40

wać dewiację o wartość +5°, natomiast korektorem Flindersa o -1,5*.

ZAGADNIENIA KONTROLNE

1.    Kompensacja dewiacji.

2.    Metody określania dewiacji kompasu magnetycznego.

3.    Waga magnetyczna.

OPIS UKŁADU POMIAROWEGO

Część A

Kompensacja dewiacji przechyłowej kompasu głównego

W kompasie głównym zostały umieszczone magnesy wykonane ze stali twardej. Symulują one składową R stałego magnetyzmu okrętowego (rys.5.1). Po zamontowaniu wagi magnetycznej na miejsce

Rys.5.K Schemat ułożenia sztab magnetycznych

*

kompasu jej igła wychyli się z położenia poziomego w dół, jeżeli będzie oddziaływał na nią biegun S magnetyzmu stałego, łub w górę - gdy będzie wpływał biegun N.

Cześć B

Kompensacja dewiacji półokręźnej typu B2.

Rozdział dewiacji półokręźnej B na B1 i B2

Na dewiaskopie została zamontowana sztaba c oraz sztaby ze stali twardej symulujące magnetyzm stały (rys.5.2). W wyniku ich wpływu igła kompasowa podlega działaniu sił P1 , Q1, P2. Powstaje dewiacja, którą można wyrazić następującą zależnością:

6 - (B1 + B2) *sin KK + Ocos KK    (5.5)

I

I

N

Rys.5.2. Schemat ułożenia sztab magnetycznych

(F - korektor Flindersa)

W ćwiczeniu korzysta się z korektora Flindersa w celu skompensowania dewiacji półokręźnej typu B2, spowodowanej działaniem sztaby c, oraz z magnesów wzdłużnych i poprzecznych służących do kompensacji dewiacji B1 i Cl.