f 2

POMET

O, signor mio, trzeba wiedzieć czyich rad słuchać. Strzeż się doradców młodych, a słuchaj starych. Ale tylko mądrych i rozumnych, bo starość to taka bestyja, co ma dwoje oczu i jeden /    brzuch i nieraz więcej szkody niźli pożytku przynosi.

DUNDO

No, widzisz, a jam się młodego doradcy usłuchał i wyprawiłem syna do Florencji, po powrocie zaś miałem go do Sofii wysłać. Dałem mu pięć tysięcy dukatów! Majątek mu cały powierzyłem!

(Z prawej strony z głębi sceny zbliża się Petruneła, niesie koszyk z wiktuałami. Bokcziło zaraz do niej podchodzi i na migi daje jej do zrozumienia, że jest głodny, prosi, aby mu dała cos zjeść. Po krótkim wahaniu Petruneła daje mu trochę jarzyn)

Jedź, syneczku - bądź posłuszny i dobry; a syneczek - „O nic się nie martw, ojcze!”. Jak tylko wyjechał - wszystko diabli wzięli! Zapomniał o domu, zapomniał o ojcu, zapomniał o wszystkim. Zerwał się jak źrebak z postronka i bryka. A to hultaj! Miasto do Florencji, do Rzymu się udał, do tego miasta rozpusty! Kogo by te wspaniałości i zbytki nie popsuły! Mówią, że wszystko na kobiety wydał. Przybyłem więc tutaj - może się jeszcze da coś uratować, o doloż moja, dolo moja nieszczęśliwa...

POMET

Panie, jeśli on naprawdę do Rzymu zabłądził, to pożegnaj się ze swoimi dukatami.

DUNDO (krzyczy)

O święty Błażeju! Biada mi!

(Idzie za fontannę jakby w kierunku Bokcziły)

PETRUNEŁA (wystraszona)

O, Przenajświętsza Panienko!

(Ucieka do pałacu, a Bokcziło idzie w stronę austerii)

POMET

(Idzie za Dundem i z dalszym ciągu go podjudza)

Ciesz się, jeśli na domiar złego syna nic postradasz!

DUNDO

Syna? A co mi tam syn! Żal mi tylko dukatów, a on niech mi się więcej na oczy nie pokazuje. POMET

A ja bym inaczej postąpił. Odszukałbym go, może jeszcze nie wszystko przechulał.

DUNDO

(Zatrzymuje się i słysząc, że istnieje nadzieja odzyskania pieniędzy, od razu zmienia zdanie) Tak, tak! Ja też tak sądzę. Będę go szukał.

KONIEC STRONY 5.

6