Image006901

kiem odrębnym w świecie liryki współczesnej.

Nauka, dążąc do syntezy, pragnie zamknąć osobowość człowieka i jego dzieło w jedną, zwartą formułkę. Nie jest to zadanie łatwe *. Przyglądając się różnym dziełom Rostworowskiego, czujemy, że mamy do czynienia z wybitną i określoną indywidualnością. Gdy jednak próbujemy zdać sobie sprawę z natury poszczególnych rysów i złożyć je w całość, wówczas sprawa się gmatwa. Ci, co znali Rostworowskiego bliżej, twierdzą, że nie miał on w sobie nic z Savona-roli, lecz wprost przeciwnie był wyrozumiały i łagodny. Zdaje się, że od Marka Aurelego wywodzi się teza: wszystko rozumieć, znaczy, wszystko przebaczyć. Rostworowski nie szedł tak dalece, jak Tołstoj, i nie twierdził, że ze złem nie należy walczyć. Zmartwychwstanie, Antychryst, Czerwony marsz to otwarta walka ze złem, to zapobieganie zgubnym konsekwencjom w zarodku. Rostworowski jednak życie znał, wiele rozumiał, więc i wiele przebaczał.

Fakt, że Rostworowski znał życie, różni go, jako dramaturga, od Szekspira, który wobec

1 Próby charakterystyki ogólnej: K. Czachowski, Obraz wsp. lit. polsk. t. II. s. 169. S t. Pigoń, K. H. R. jako dramaturg (Tydzień, dodatek Głosu narodu. Kraków 1938 nr 7).