Świat Celtów 21
i robotnicy. Klasy te miały odpowiedniki w czterech kastach Indii: bramini (kapłani), kszatrijowie (wojownicy), wajśjowie (rolnicy) i śudrowie (niewolnicy lub słudzy). W momencie skodyfikowania prawa irlandzkiego istniało już pięć podstawowych klas: królowie i władcy, ludzie wykształceni i wykonujący zawody wymagające wykształcenia, urzędnicy, członkowie klanów uprawiający rolę i tworzący wojsko w czasach wojen, oraz ci, którzy utracili prawa obywatelskie, mylnie zwani czasami niewolnikami. Do tej ostatniej grupy należeli przestępcy, jeńcy wojenni i zakładnicy.
Tymczasem na Półwyspie Apenińskim w dalszym ciągu dochodziło do walk pomiędzy Rzymianami a Celtami i po porażce wojsk rzymskich Rzym ponownie znalazł się w niebezpieczeństwie. Gdy Rzym zaczął przekształcać się w imperium obejmujące ludy Półwyspu Apenińskiego, Celtowie występowali jako sprzymierzeńcy wrogów Rzymu, zawiązując sojusze najpierw (w roku 300 p.n.e) ze swymi dawnymi wrogami, Etruskami, później z Samnitami, i odnosząc nad Rzymem kolejne zwycięstwa - w roku 298 p.n.e. i ponownie w 284 p.n.e. Gdy Pyrrus, król Epiru, wziął udział w wojnie greckich miast w Italii przeciwko Rzymowi, wojska celtyckie przyłączyły się do niego i odegrały istotną rolę w słynnym zwycięstwie pod Auskulum w roku 279 p.n.e. Jednakże po późniejszej porażce Pyrrusa wojska rzymskie podjęły w północnej Italii ofensywę przeciwko Celtom i w roku 237 p.n.e. zdobyły tereny Senonów wokół ich stolicy Senigalli (Senones Gallia) i zaczęli je kolonizować1.
Również w innych miejscach opór przeciwko Celtom wzmagał się. Attalos I, król Pergamonu, prowadził zwycięską walkę przeciw Galacji. W Iberii wojska Kartaginy podbijały tereny celtoiberyjskie tworząc nowe imperium, a Celtowie z północnej Italii zmuszeni zostali do poszukiwania sojuszników poza Galią Przedalpejską (Gallia Cisalpina). W 225 r. p.n.e. wojska Celtów jeszcze raz pokonały Rzymian, ale już wkrótce Rzymianie zadali Celtom klęskę pod Telamonem. Rzym stał się teraz wystarczająco silny, by najechać i zniszczyć Galię Przedalpejską. Przez trzy kolejne kampanie Rzymianie, odrzucając prośby Celtów o negocjacje pokojowe, najeżdżali i systematycznie niszczyli tamtejsze osady. 9.
Szykując się w latach 221-218 p.n.e. do wojny z Rzymem, Hannibal z Kartaginy zawarł sojusz z Celtami z Iberii, Galii Przedalpejskiej i Galii Zaalpejskiej (Gallia Transalpina), którzy wstąpili do jego armii. Bez pomocy Celtów Hannibal nie zdołałby przeprawić się przez ich terytoria w Iberii, południowej Galii i przez Alpy do Galii Przedalpejskiej. Gdy dotarł do północnej Italii, dziesięć tysięcy przedalpejskich Celtów przyłączyło się do jego armii i odegrało istotną rolę w walkach przeciw Rzymowi toczonych w latach 218-207 p.n.e.
Stolicą Senonów było Agedincum. dzisiejsze Sens, natomiast Senigalią nazywano część Galii celtyckiej (Gallia Lugdunensis) zamieszkaną przez Senonów (przyp. tłum.).