Pakt wschodni, sojusz wojskowy w Europie Wschodniej, skierowany przeciw Niemcom, zaproponowany przez ministra spraw zagranicznych Francji (w rządzie G. Doumergue'a) L. Barthou na wiosnę 1934.
Zamierzał on powstrzymać agresywność A. Hitlera, z udziałem m.in. Polski, Niemiec i ZSRR. Pakt wschodni miał gwarantować trwałość granic w Europie Środkowo-Wschodniej i w efekcie uzupełniać pakt reński (lokarneński traktaty). Francja nie byłaby stroną paktu, lecz podpisałaby układ dwustronny z ZSRR.
Po zabiegach Wielkiej Brytanii i za cenę poparcia przez nią paktu do układu miały przystąpić Niemcy. Projekt został entuzjastycznie przyjęty w ZSRR, ale spotkał się ze sprzeciwem III Rzeszy, a także Polski, która domagała się zawarcia takiego paktu, który stanowiłby system zbiorowego bezpieczeństwa w Europie Środkowo-Wschodniej.
W wyniku niemieckich zbrojeń i ich agresywnej polityki doszło do podpisania w Moskwie w 1935 jedynie układu radziecko-francuskiego o pomocy wzajemnej oraz w tym samym roku paktu radziecko-czechosłowackiego.
Ławr Gieorgijewicz Korniłow, ros. Лавр Гео́ргиевич Корни́лов (ur. 30 sierpnia 1870 w Karkaralińsku, zm. 13 kwietnia 1918) - carski generał, głównodowodzący wojskami armii rosyjskiej w roku 1917, twórca i pierwszy dowódca Armii Ochotniczej - pierwszej formacji Białej Armii.
Pochodził z rodziny kozackiego chłopa. Po upadku caratu mianowany przez Rząd Tymczasowy najpierw dowódcą piotrogrodzkiego okręgu wojskowego a następnie głównodowodzącym armii rosyjskiej. Autor ostatniej ofensywy rosyjskiej przeciw państwom centralnym na froncie wołyńskim latem 1917 r. Gdy został mianowany przez Kiereńskiego głównodowodzącym, zażądał wprowadzenia, zniesionej po rewolucji lutowej kary śmierci za dezercję z pola bitwy (co stawało się plagą demoralizującą armię rosyjską na froncie). Premier odmówił. Niedługo po odmowie, do Kiereńskiego dojdzie sfałszowany telegram o próbie zamachu stanu Korniłowa. Premier zabierze mu tytuł dowódcy. Korniłow przekonany, że Kiereński jest zakładnikiem bolszewików w Piotrogrodzie wyruszył z korpusem kozackim na stolicę. Gdy okazało się, że Kiereński zgodził się na uzbrojenie bolszewickiej Czerwonej Gwardii i wysłał wojska z Piotrogrodu przeciw korpusowi kozackiemu jego dowódca wstrzymał bez walki marsz, a następnie popełnił samobójstwo. Kiereński odebrał Korniłowowi dowództwo i aresztował go w twierdzy w Mohylewie. Dwuznaczne postępowanie Kiereńskiego i jego odwołanie się do bolszewików przeciwko armii spowodowało lawinową utratę poparcia dla Rządu Tymczasowego i w konsekwencji utorowało drogę do przejęcia władzy w Rosji przez bolszewików, w niecałe dwa miesiące od tzw. puczu Korniłowa.
Po przewrocie bolszewickim i zamordowaniu w kwaterze Naczelnego Dowództwa w dniu 3 grudnia 1917 ostatniego dowódcy armii rosyjskiej, gen. Nikołaja Duchonina przez przybyłe komando bolszewickie na czele z Nikołajem Krylenką, Korniłow zbiegł z twierdzy w Mohylewie i udał się na Kubań, gdzie rozpoczął organizację wojskowych oddziałów antybolszewickich, znanych później jako Armia Ochotnicza. Zginął w walce z żołnierzami bolszewickimi o Jekaterynodar. Po jego śmierci dowództwo nad Armią Ochotniczą objął generał Anton Denikin.
Kiereński Aleksander (1881-1970), polityk rosyjski. Ukończył studia prawnicze i pracował jako adwokat w Petersburgu. Tam dał się poznać jako obrońca w procesach politycznych. W 1912 uzyskał z ramienia eserowców mandat do IV Dumy Państwowej. W czasie I wojny światowej współtworzył opozycyjny Blok Postępowy. Po rewolucji lutowej został członkiem Tymczasowego Komitetu Dumy Państwowej, a także wiceprzewodniczącym Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich.
W gabinecie księcia Lwowa (marzec 1917) pełnił funkcję ministra sprawiedliwości, a od maja 1917 ministra spraw wojskowych i marynarki. W lipcu tego roku, dzięki doskonałym zdolnościom oratorskim i skłonności do demagogii, został premierem Rządu Tymczasowego. Po puczu Korniłowa objął stanowisko Naczelnego Wodza.
Jako dyktator okazał się człowiekiem niezdecydowanym, a program kontynuacji wojny był wyzbyty realizmu. Obalony został przez bolszewików w wyniku październikowego przewrotu 1917. Po nieudanej próbie odbicia Piotrogrodu z pomocą wojsk generała Krasnowa, wyjechał do Francji w 1918, a następnie do USA. Pod koniec życia bezskutecznie zabiegał o powrót do Związku Radzieckiego. Autor m.in. Russia and History's Turning Point (1967).