023 (12)

Inwestycyjny model cyklu koniunkturalnego

B — ożywienie,

C — boom (rozkwit),

D — kryzys.

Zjawiska towarzyszące kryzysom:

Przyczyny ogólne — sprzeczność między społecznym charakterem wytwarzania produkcji a prywatnym zawłaszczaniem dóbr i usług.

Według Marksa, niestabilność systemu jest nie do uniknięcia z powodu dążenia do osiągnięcia maksymalizacji zysków.

Teza o periodyczności cyklu — K. Marks i C. Jugler

Okres cyklu:

—    według K. Marksa — 10 lat,

—    według C. Juglera 7-11 lat.

Schumpeter w 1939 roku wskazał na trzy typy cykli:

—    trwających przeciętnie 55-60 lat (cykle Kondratiewa),

—    trwające 9-10 lat (cykle Juglera),

—    trwające około 3 lat (cykle Kitchina).

Podział ten jest konsekwencją tezy o decydującym znaczeniu wpływu innowacji na cykliczność i wahania w gospodarce.

Wnioski

Jjjłówną siłą napędową cyklu są decyzje inwestycyjne przedsiębiorców wynikające ze zmian rentowności firmy.

Empirycznie określono, że czas trwania cyklu wynosi około 7-10 lat (Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Niemcy).

We współczesnym cyklu koniunkturalnym występuje deformacja — istnieją raczej dwie fazy zamiast czterech7J

7.2. Wzrost ekonomiczny — teoria i rzeczywistość w kontekście cykłiczności rozwoju

Siedem podstawowychjrendów rozwoju ekonomicznego:

O Ludzie — siła robocza, posiadacze kapitału — dążą do wzrostu; oczekują pewnej stopy wzrostu od swojego kapitału, w rezultacie zwiększa się kapitał i następuje rozwój.

© Społeczeństwa dążą do realnego wzrostu swoich wynagrodzeń (dochodów).

© W długim okresie posiadanie akcji i obligacji daje ich właścicielom określony, niewielki zysk. Następuje rozwój rynku papierów wartościowych i rynków kapitałowych, a one z kolei implikują rozwój ekonomiczny.

',-^uofJ    otuU.

43