0289

11

czasu robić musieli Mo odległego cmentarza dla wypoczynku krótkiego i dla zmiany miejsca pod marami, na których spoczywała trumna, ocierali łzy obficie z oczu płynące. Tak posuwał się pochód wśród ciszy nocnej przez miasto, przez espla-nadę, rynek i ulicę św. Jakóba do starego cmentarza przed kościołem św Jakóba. Jeszcze teraz: po prawej stronie wchodu znajduje się tak zwane Kassengewolbe, przed którego drzwiami tragarze postawili mary z trumną. Promienie księżyca przedostały się przez obłoki go zasłaniające i oblały spokojnem łagodnem światłem trumnę poety, zasyłając mu ostatnie pożegnanie. Niezadługo tarcz księżycowa skryła się znów za obłoki szybko po niebie płynące. Zaszeleścił wiatr ponad dachami i drzewami.

Otworzyła się brama ponurego budynku, grabarz i jego pomocnicy odebrali trumnę, otwarli drzwi grobowe i drogi umarły na wieki spuszczony został do podziemnego grobu, żadnem światłem nie oświeconego wśród otoczenia tych, którzy go poprzedzili na ten spoczynek. Drzwi grobu się za-trzasły i zewnętrzna brama sklepionego grobowca zamknęła się. Żaden śpiew żałobny, żadne słowo-poświęcone pamięci zmarłego z ust duchownego nie przerwało tego milczenia północy. Cicho chcieli się ci mężowie oddalić z ćmentarza, gdy ich uwagę zw^rróciła wysoka postać mężczyzny, otulona płaszczem, która nakształt widziadła błąkała się wśród grobów i głośnem łkaniem wyrażała