037

ZIMOWYM ZMROKIEM.

Samotny siedzę, wieczorny mrok pada.

Tam wicher miecie tumanami śniegu,

Z nim czarnych ptaków łamie się gromada I krarząc szuka po drzewach noclegu.

Gwarem czeladzi gada do mnie ściana,

Tam oni ogień obsiedli weseli t jakaś piosnka, rzewna, zapłakana, iak druga nitka ciągnie się z kądzieli.

Krzyk czarnych ptaków i piosnkę dziewczęcą Łomotem swoim splątała szaruga,

Sprzeczne te głosy wichrzą się i męcą Razem z mą myślą. — Ach! a noc tak długa!

Przymykam oczy i na me oblicze Milczący kładę obie wyschłe dłonie, 1 mego serca uderzenia liczę,

O! jakże zwolna ono bije w łonie.

Więc mi się zdaje, że ja już spokojny Usnąłem ciszą pod mogiłą ciemną, Podczas gdy ludzkich namiętności wojny, Wirem się tocząc, szaleją nademną.

Do czarnoksięzkiój bani świat podobny Szatanów krzykiem rozdętej ogromnie. Jeden głos tylko ma dla mnie żałobny, Jeden głos tylko, co żali się po mnie.

Sk. T. XI.