11986 IMGV82 (3)

144 WACŁAW BERENT

ta szalona fala przypływu gromadnej duszy. Czuć było pot ludzki — tłum śmierdzieć poczynał.

—    Jezus Maria, Borowski?! — krzyknął nagle Herten-stein i rzucił się na brzeg loży, by go wpół pochwycić. — Bój się pan Boga, kto słyszał tak się wychylać!?...

Jelsky stał na froncie loży dziennikarskiej, na wprost sceny. Kiwnął przyjaźnie dyrektorowi teatru i wyjąwszy machinalnie gazetę z kieszeni, uderzał nią o parapet loży, spoglą-dając niedbale na kłębiący się u nóg jego tłum.

—    Przepotężna! — zaśmiał się z tryumfem i rzucił numer gazety na głowy inteligentnego motłochu.

Wsparty na ramieniu Jelsky’ego, wlókł się ciężko do domu; co chwila przystawał i oglądał się trwożnie poza siebie. — Pluń na te zmory! — uspokajał go kilkakrotnie Jel-sky.

Zagrodziły im drogę długie, ślisko wydeptane stopnie, wystające z równego szeregu kamienic. Borowski zapatrzył się na potężne, omszałe kolumny i na barokowe posągi w niszach.

—    Nie pójdę! — zawołał nagle i przysiadł na stopniach kościoła.

—    Chciałeś, żeby cię do domu odprowadzić?

—    Bodajbym był przeklęty!

—    Ech! — skrzywił się Jelsky. — W taki melodramat wpija się pierwszy lepszy cham gorzałką.

—    Ja jestem trzeźwy.

—    No chodź!... Ambicję cenię nawet u pijanego.

—    Bez ludzkiej ambicji i głupoty ty byłbyś zerem.

—    Obaj, obaj, Borowski... Ale wstań z tych stopni, bo to jest śmieszne i bluźniercze.

Zamiast odpowiedzi przylgnął ustami do kamiennych schodów i trzykrotnie w piersi się uderzył.

—    Płakać nie mogę — szeptał ujmując Jelsky’ego pod ramię. — To mi piersi chyba rozsadzi!...

—    Tacy jak ty umieją już tylko na scenie płakać.

—    Ja na scenie szczerzej się modliłem niż teraz.

—    Każdy z nas, BorowskLkażdy z nas dzisiejszych ma taką acenę_T na której z powodzeniem szczerość odgrywa^ Ja tylko w druku umiem się jeszcze szlachetnie oburzać.

—    Ja chcę się modlić!