Justyna Zając
1. Pojmowanie środków i metod polityki zagranicznej państwa
Termin środek definiowany jest przez Słownik Języka Polskiego jako „to co ułatwia, umożliwia coś”1. Natomiast polityka zagraniczna jest pojmowana jako „zespół działań i związanych z nimi decyzji, jakie państwo podejmuje do realizacji założonych celów poprzez wywarcie wpływaj oraz określenie stanowiska i postępowania innych uczestników stosunków międzynarodowych”2. Polityka zagraniczna państwa jest zatem procesem realizacji celów, będących pożądanym stanem spraw htb wyobrażeniem prżyszłego stanu spraw, do którego dany podmiot dąży i zamierza go spowodować poprzez odpowiednie zachowania i działania'. Środki polityki zagranicznej są więc uruchamiane po to, aby ten wyobrażony, pożądany stan spraw osiągnąć. Można zatem przez środki polityki zagranicznej rozumieć wszystkie zasoby i instrumenty, przy użyciu których państwa starają się kształtować pożądane postawy i działania zagranicznych podmiotów oraz pożądane stany zjawisk i procesów międzynarodowych3.
Należy podkreśiić, że termin instrument jest szeroko stosowany w literaturze zachodniej w' analizie polityki zagranicznej państwa, zwykle jako synonim środka. Wydaje się jednak, że instrument definiowany prze2 Słownik Języka Polskiego jako „narzędzie, przyrząd używany zwłaszcza do czynności wymagających precyzji”4 jest kategorią podrzędną w odniesieniu do środka. W ramach jednej kategorii środka możemy mieć do czynienia z kilkoma instrumentami
Maty słownikjęzyka polskiego, (red.), Stanisław Skorupko, Halina Auderska, Zofia Lempicka), Warszawa: PWN 1990,s. SI4.
Janusz Symonidcs. „Kilka uwag o badaniach nad polityką zagraniczną”. (w:J lidward J. Fatyga, Janusz Symonides (red.), Teoretyczne problemy polityki zagranicznej. Warszawa: IGKR SGPiS 1978, s. 11.
* Por. Irena Rysińska. „Środki i metody polityki zagranicznej”, [w:] Kukułka, Zięba, op.oit., s. 78. ł Mały słownik języka polskiego, s. 237.
5 Ryszard Zięba, „Cele polityki zagranicznej”, [w:] Józef Kukułka, Ryszard Zięba (red.), Polityka zagraniczna państwa. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 1992, s. 53.