15940 skanuj0074 (20)

KTO JEST TURYSTĄ W PRZESTRZENI MIASTA?

- pozwoliła M. Selby’emu (2004) skonceptualizować potencjał świadomości miejskich turystów, na który w równym stopniu składają się: sfery produkcji i konsumpcji, relacje społeczne, kontekst kulturowy, szata informacyjna w różnorakich formach (ryc. 1).

2.3. Autentyzm doświadczenia

fłjfc Pod hasłem autentyczności doświadczenia ukrywa się rozległe spektrum UhP problemów, pośród których maskę szlachetnych postulatów przymierzają z upodobaniem: walka z powierzchownością kontaktu z kulturą miejsca odwiedzanego, konieczność zapewnienia czasu na refleksję na miejscu, in situ (zamiast ex post), wypaczanie istniejących szablonów atrakcyjności (przewidywalne nieznane jest w tym przypadku przecież absurdem turystycznym), sprzeciw wobec zaprojektowanych przeżyć turystycznych z pomocą rozpoznawalnych ikon itd.

E. Cohen rozumiał autentyzm doświadczenia turystycznego jako głębokość i prawdziwość kontaktu z odwiedzaną kulturą, a na podstawie tego kryterium wyróżnił turystę egzystencjalnego (ang. existential), eksperymentującego (ang. ex'peńmental) i doświadczającego (ang. expeńential) (za: Shaw, Williams 2004, 82). Nie rozwiązaną kwestią pozostanie zapewne to, czy w wielkim mieście jest możliwa identyfikacja tychże typów. P. Pearce i G. Moscardo (1986) akcentowali różnicę pomiędzy autentycznością otoczenia (miejsca) i autentycznością osób rezydujących w tym otoczeniu. M. Crick (1988) z kolei wyraził pogląd o permanentnej reorganizacji i inscenizacji wszystkich kultur na potrzeby turysty (przez co nie sposób mówić o ich autentyczności). Ekwiwalent autentyzmu lokalnego nie tylko ma w zamyśle udawać czy zastępować, ale przede wszystkim być czymś więcej. I tak od autentyzmu doświadczenia przeszliśmy do doświadczenia autentyzmu.

Konsekwencją powszechnej zgody na zafałszowanie rzeczywistości na rzecz masowego uprzystępnienia danego miejsca, na komercjalizację miejsc pod szyldem marki, wizerunku, logo, image’u bądź reklamy (cykliczne procesy: re-ima-ging i re-labeling) są m.in. miasta iluzji turystycznej (Las Vegas, Disney World na Florydzie, kalifornijski Disneyland), gabinety figur woskowych (muzealizacja fragmentów świata), próby rekonstrukcji tkanki miejskiej na zasadzie continuum prawdy i fałszu (por. Eco 1996b, McCabe, Stokoe 2004). Spreparowana stereotypem rzeczywistość wygląda na mniej autentyczną, ale jej konsumpcja fizyczna i symboliczna pozostaje mniej bolesna... Najistotniejszą wszakże relacją