23963 OMiUP t2 Gorski 7

powietrza ze skraplacza, więc ciśnienie p" również będzie sumą ciśnień cząstkowych pary i powietrza tam się znajdującego.

Wskutek różnic oporów przepływu przez skraplacz na drodze od wlotu do miejsca usuwania powietrza oraz od wlotu do powierzchni zwierciadła skroplin ustali się zależność:

p' <p" <p    (5.23)

a udziały powietrza w mieszaninie w poszczególnych punktach skraplacza będą wyrażone zależnością:

e" < e'    (5.24)

Ponad powierzchnią skroplin w zbiorniku 1 ustali się zatem ciśnienie mieszaniny parowo-powietrznej nieco wyższe niż ciśnienie mieszaniny parowo-powietrznej w miejscu jej usuwania ze skraplacza (2 na rys. 3.11).

Z analizy wzoru (3.13) wynika, że ciśnienie cząstkowe pary P" jak również odpowiadająca temu ciśnieniu temperatura nasycenia t"_n będą wyższe niż cząstkowe ciśnienie pary p'^ i odpowiadająca mu temperatura nasycenia l'_n w mieszaninie usuwanej do instalacji próżniowej.

Temperatura skroplin znajdujących się w zbiorniku 2 może być równa temperaturze nasycenia pary l"_n i wskutek tego przechłodzenie skroplin w starszych typach skraplaczy wynosi od 3 do 5 °C. Zależy ono od rodzaju konstrukcji skraplacza, jego obciążenia, temperatury wody chłodzącej skraplacz, jak również od jakości działania instalacji obsługi skraplacza, takich jak instalacja próżniowa, wody chłodzącej i skroplinowa.

Przechłodzenie skroplin w skraplaczu pociąga za sobą straty ciepła w obiegu parowo-wodnym siłowni, polegające na konieczności dodatkowego podgrzania całej ilości skroplin o wartości przechłodzenia Af_?,_rz, przed wtłoczeniem ich z powrotem do kotła w postaci wody zasilającej. Dodatkowym, bardzo niekorzystnym, skutkiem przechłodzenia skroplin jest znacznie większa zdolność rozpuszczania w nich tlenu, który może powodować poważne nawet uszkodzenie typu korozyjnego we wszystkich urządzeniach obiegu cieplnego, głównie zaś w podgrzewaczach wody zasilającej i w kotłach.

Chcąc zmniejszyć do minimum wartość przechłodzenia skroplin i tym samym uniknąć szkodliwych jego skutków, stosuje się tzw. regenerację w skraplaczach. Polega ona na tym, że spływające już do zbiornika skropliny, w dolnej części skraplacza stykają się ze strumieniem nie skroplonej jeszcze pary, która powoduje ogrzanie skroplin do temperatury niższej od temperatury nasycenia o 1 do 0,25 °C.

Rysunek 5.66 ilustruje dwa przykłady rozwiązań skraplaczy regeneracyjnych.

Część a tego rysunku przedstawia przepływ strumienia dodatkowego pary przez środek skraplacza. Dzięki odpowiednio usytuowanym rzędom rurek, z głównego strumienia pary odpływają na boki boczne strumienie, zasilając prawie równomiernie całą powierzchnię skraplania. Rdzeń strumienia pary

97