28021 IMGD89

178

Edukacja wspierająca uczniów w wieku wczesnoszkolnym

wych, zasad rozwiązywania zadań matematycznych (algorytmów), czynności utrwalających się w zespoły społecznego zachowania;

—    wiek społeczny — dzieci ujawniają tendencję do uczestnictwa w żydu zbiorowym klasy szkolnej i grup rówieśniczych podczas zabaw podwórkowych, a także w spełnianiu ról społecznych na rzecz klasy, szkoły i domu;

—    wiek aktywności — to skłonność do ekspansji, do angażowania się w to, co dziecko aktualnie robi, oddawania się bez reszty poznawaniu, zabawie, pracy;

—    wiek ekspansji — dziecko ma potrzebę wyrażania własnych przeżyć przez zabawę i twórczą działalność (spontaniczny ruch, taniec, śpiew, rysowanie, malowanie, konstruowanie, tworzenie neologizmów językowych).

Wymienione właśdwośd występują we wszystkich fazach rozwoju człowieka, tym niemniej w wieku sześdu—dziesięciu lat pojawiają się w sposób szczególnie wzmożony i wyraźny u wszystkich dzieci.

10.2. Indywidualne różnice między dziećmi i dobór praktyki korzystnej rozwojowo

Każde dziecko jest indywidualnośdą. Rozwija się idąc niejako własną drogą, posiada swoiste cechy w zakresie stylu uczenia się, tempa i rytmu pracy.

Różnorakie programy i praktyki powinny więc być dostosowane do tych różnic. Wiedza nauczyciela winna być podstawą organizowania praktyki rozwojowej, uwzględniającej indywidualne różnice między dziećmi. Trzeba zdawać sobie jednak sprawę, że to kim jest dziecko kształtuje się głównie w rodzinie. Po przekroczeniu progu szkolnego dzied oceniane są głównie na podstawie opinii ich rodziców. Również opinie przedwne (o rodzicach) rzutują na charakterystykę dziecka. Znajomość rodziny pozwala na pewno poznać lepiej dziecko, ale