30420 S5001325

•    staje się bardziej świadome i pewne siebie,

•    rozgrywa konflikty z rówieśnikami, bije i gryzie,

•    wyraża potrzeby i uczucia gestami oraz słowami,

•    potrafi się jut trochę kontrolować,

•    po zdarzeniu, które je zdenerwowało, przechodzi szybko do porządku dziennego,

•    zaczyna rozumieć oczekiwania społeczne.

Dziecko w wieku przedszkolnym (3*6 roku życia)

•    zaczyna bawić się w grupie,

•    nawiązuje przyjaźnie,

•    przestrzega reguł,

•    bawi się razem z innymi,

•    przejmuje system wartości rodziców,

•    inaczej traktuje dorosłych, a inaczej rówieśników,

•    werbalizuje swoje uczucia,

•    używa słów dla kontrolowania swoich impulsów.

Dziecko w wieku szkolnym (6-12 roku życia)

•    ma już silniejsze poczucie własnej wartości,

•    potrafi, kierując się rozsądkiem, kontrolować swoje emocje, odwlekać działanie, osiągać cele, kierować swoim zachowaniem,

•    przyswaja wartości, normy, reguły,

•    rozpoznaje sprzeczne ze sobą poglądy i toleruje różne prze konania,

•    identyfikuje się z rodzicami jako wzorem rodzicielstwa,

•    mocniej identyfikuje się z rówieśnikami tej samej płci.

W każdej fazie życia dzieci stoją przed zadaniem umiejętności postawienia na swoim, rozgraniczenia między pewnymi rzeczami i kształtowania własnych granic oraz powiedzenia „nie”. Często może odbywać się to tylko w ramachkon-fliktu. Dzieci uczą się, jak prowadzić spór z rówieśnikami i dorosłymi. Poznają, w jaki sposób moina kłócić się fair, zawrzeć kompromis i pogodzić się. Bunt, niestosowne zachowania, gniew - należą do dziecięcego obszaru doświadczeń. Agresywne zachowanie staje się wtedy problematyczne, kiedy pojawia się za często i niewspółmiernie do sytuacji. Zbytnia draźliwość, dawanie upustu swojej złości w sposób niestosowny oraz niedostateczna umiejętność samokontroli prowadzą do tego, że takich dzieci się unika, są one społecznie odrzucane i izolowane.

Zjawisko „złości" z naukowego punktu widzenia

Zaburzenia zachowania społecznego

Dzieci z zaburzeniami zachowania społecznego regularnie naruszają prawa innych oraz obowiązujące normy i zasady społeczne. Robią to otwarcie albo skrycie. W diagnostyce rozróżnia się dwa typy zaburzeń zachowania społecznego: takie, które pojawiają się przed 10 rokiem życia, oraz zaczynające się wraz z wejściem w okres dojrzewania.

Przed dziesiątym rokiem życia zaburzenia zachowania społecznego mają raczej charakter otwarto-agresywny. W tej grupie mamy większą liczbę chłopców niż dziewcząt. Natomiast wtedy, gdy problemy z funkcjonowaniem w społeczności pojawiają się wraz z wejściem w okres dojrzewania, mamy do czynienia raczej z agresją ukrytą i w tym przypadku liczba „dotkniętych” nią dziewcząt jest prawie taka sama, co chłopców.

U dzieci z zaburzeniami zachowania społecznego rozwiną się z dużym prawdopodobieństwem poważne problemy emocjonalne oraz trudności w sferze osiągania celów. Naukowcy