I. HISTORYCZNY ROZWÓJ POLSKICH ZASAD INTERPUNKCJI
1. CHARAKTER INTERPUNKCJI STAROPOLSKIEJ
Dzieje interpunkcji polskiej sięgają początków naszego piśmiennictwa. Jej zawiązki wywodzą się ze średniowiecznych tekstów łacińskich*. Kształtuje się ona w wieku XVI, następnie zaś w ciągu wieków ulega różnym przemianom, zarówno pod względem formalnym, jak i funkcyjnym. Zmianie ulega nie tylko jakość znaków interpunkcyjnych, ale i ich funkcja: od roli systemu wskazówek retoryczno-deklamacyjnych przechodzi interpunkcja polska do roli wykładnika stosunków logiczno-składniowych.
Początki interpunkcji polskiej były niewątpliwie nikłe i prymitywne. Dopiero z biegiem czasu, z rozwojem druku i piśmiennictwa, z rozrostem słownictwa i wzbogaceniem struktur składniowych, przy współudziale drukarzy, pisarzy i gramatyków, odbył się proces rozwoju i doskonalenia systemu przestankowania. Tak było niewątpliwie u wszystkich narodów. Taki właśnie rozwój interpunkcji w języku rosyjskim, od początkowego prymitywu do dzisiejszego stanu, w oparciu o wspomniane wyżej czynniki, stwierdza A. B. Szapiro1 2.
Feliks Bentkowski, podając w swej książce o interpunkcji krótką „historię znaków przecinkowych”, pisze, że u ludów starożytnych, gdzie niewielu i niewiele pisało, nie znano w potocznym życiu interpunkcji. Powołując się na zabytki piśmienne Greków i Rzymian, stwierdza, że zazwyczaj nie robiono odstępów
* [Współczesne badania dowodzą, że w funkcjach rctoryczno-intonacyjnych analogiczną interpunkcją stosowano także w wybitnych średniowiecznych polskich tekstach artystycznych: punkt (kropką) w górnej, środkowej i dolnej frakcji wiersza tekstu. Por. J. Go dyń, Retoryka w pieśni pasyjnej Władysława z Gielniowa, „Psałterzu floriańskim" i „Kazaniach tzw. świętokrzyskich” (funkcje średniowiecznej interpunkcji), „Ruch Literacki” XXXVII, 1996, z. 6, s. 669-683 — Red.].
A. B. Szapiro, Osnowy russkoj punktuacii, Moskwa 1955, s. 5-14.