32909 skanuj0005 (308)

Pospieszna reakcja zachodnich aliantów na twierdzenie, że Hitler został zamordowany, była przyczyną ich niepowodzenia w uzgodnieniu rozbieżności między dwoma opisami rzekomych naocznych świadków przed przekazaniem ich prasie.

i ich polityczne konsekwencje).¹⁵ Opublikowana 15 czerwca 1945 roku, zaledwie pięć tygodni po zakończeniu wojny w Europie, ta niewielka książka cieszy się opinią pierwszej relacji z końcowej fazy istnienia Trzeciej Rzeszy spisanej przez dobrze poinformowanego człowieka. Zawiera ona aneks, w którym Bernadotte przytacza historię losu Hitlera, tak jak zrelacjonował mu ją wkrótce po wojnie w Sztokholmie szef wywiadu SS-Reichsfuehrera Heinricha Himmlera SS-Brigadefuehrer Walter Schellenberg. Trudno o bardziej autorytatywną wersję zejścia Hitlera, niż ta opowiedziana bez przymusu, kilka tygodni po tych wydarzeniach, relacja, której autorem był jeden z najlepiej poinformowanych ludzi Rzeszy. Chociaż jest prawdą, że hrabia Bernadotte podzielał przekonanie aliantów o konieczności zapobieżenia narastaniu „legendy Hitlera”, nie ma powodu przypuszczać, że właśnie w tym celu nieprawdziwie przedstawił relację Schellenberga. Nie było i przypuszczalnie nigdy nie będzie bardziej wiarygodnego opisu „z pierwszej ręki” losu Hitlera, niż ten przekazany przez Schellenberga.

Dla zachodnich wywiadów problemem było to, że Schellenberg powiedział hrabiemu Bernadotte, iż Hitler został zamordowany. Według Schellenberga stan zdrowia Hitlera stał się przedmiotem rozmowy między Himmlerem, Bormannem a nim samym na początku kwietnia, po tym jak Schellenberg ustalił, że Hitler cierpi na chorobę Parkinsona. Schellenberg twierdzi, że Himmler bardzo wolno i z oporami doszedł do przekonania o konieczności pozbycia się Hitlera, którego coraz bardziej nieodpowiedzialne zachowanie zagrażało wynikowi prowadzonej wojny.

Schellenberg powiedział hrabiemu Bernadotte, że jego zdaniem przypuszczalnie 27 kwietnia Hitlerowi zaaplikowano śmiertelny zastrzyk. Schellenberg oświadczył hrabiemu Bernadotte, że określił tę datę w wyniku pewnych „obliczeń”, co sugeruje, że był w posiadaniu pewnych informacji, którymi nie podzielił się z hrabią Bernadotte, a które pozwoliły mu wydedukować najprawdopodobniejszą datę. Jest niemal pewne, że to właśnie opublikowanie książki hrabiego Bernadotte, której treść została zrelacjonowana w amerykańskiej i kanadyjskiej prasie już 16 czerwca, zmusiło zachodnich aliantów do publicznego ogłoszenia, jak się okaże przedwcześnie, relacji pojmanych nazistów utrzymujących, że byli naocznymi świadkami wydarzeń, których Schellenberg osobiście nie widział.¹⁶

Pospieszna reakcja zachodnich aliantów na twierdzenie, że Hitler został zamordowany, była przyczyną ich niepowodzenia w uzgodnieniu rozbieżności między dwoma opisami rzekomych naocznych świadków przed przekazaniem ich prasie. Podczas gdy oświadczenie Kempki zawierało stwierdzenie, że kremacja odbyła się 30 kwietnia około godziny 15.00, oświadczenie Karnaua mówiło o kremacji 1 maja.

20 czerwca 1945 roku Erich Kempka zeznawał przed amerykańskim agentem kontrwywiadu 101 Dywizji Po-wietrzno-Desantowej George’em R. Allenem.¹⁷ Relacja Kempki była pierwszym uzyskanym przez Amerykanów opisem wydarzeń związanych ze śmiercią Fuehrera. Kempka powiedział, że 30 kwietnia, przy czym zastrzegł, że nie ma „absolutnej pewności” co do daty, dokładnie o godzinie 14.30 SS-Sturmbannfuehrer Guensche wezwał go przed garaż Kancelarii Rzeszy i kazał przynieść pięć kanistrów benzyny. Guensche oświadczył mu, że Fuehrer nie żyje i że kazano mu spalić jego zwłoki, „tak by nie mogły być wystawione w rosyjskim gabinecie osobliwości”. Kempka twierdzi, że potem pomagał nieść zwłoki. W czasie gdy Lingę i jakiś ordynans, którego nie pamięta, nieśli zwłoki Adolfa Hitlera, on sam niósł zwłoki Ewy Hitler. Kempka po prostu przyjął, że zwłoki, które niósł Lingę, były zwłokami Hitlera, ponieważ zauważył „długie czarne spodnie i czarne buty, które Hitler zwykle nosił do szarej mundurowej polowej marynarki”. Zwłoki z bunkra zaniesiono do ogrodu Kancelarii „około 4 do 5 metrów od wyjścia z bunkra” i tam je spalono. „...SS-Sturmbannfuehrer Guensche wylał wszystkie pięć kanistrów benzyny na zwłoki i podpalił je. Reichsle-iter Martin Bormann, Reichsminister dr Goebbels, SS-Sturmbannfuehrer Guensche, SS-Sturmbannfuehrer Lingę, ordynans i ja staliśmy w wejściu do bunkra, patrzyliśmy na płomienie i salutowaliśmy podniesionymi rękami”.¹⁸

Wersja piątego naocznego świadka Hermanna Karnaua jest interesująca z tego względu, że jest on jedynym świadkiem rzekomej kremacji Adolfa i Ewy Hitler, który dostał się w ręce Brytyjczyków i którego relacja stała się publiczną własnością. Podobnie jak Kempka, Kar-nau uciekł z Berlina i w połowie maja znalazł się w okupowanym przez Brytyjczyków rodzinnym mieście Wilhelmshaven, gdzie oddał się w ręce oddziałów kanadyjskich. Po przesłuchaniu przez brytyjskiego oficera wywiadu kapitana K. W. E. Leslie Karnau opowiedział swoją wersję wydarzeń, których był świadkiem, zgromadzeniu reporterów, wśród których byli Walter Kerr z agencji Reuters i Daniel De Luce z agencji Associated Press. Leslie oświadczył reporterom: „Jestem pewien, że relacja Karnaua ze śmierci Hitlera jest autentyczna. Przesłuchiwałem wielu niemieckich jeńców wojennych i uważam, że ten człowiek jest wiarygodnym świadkiem”.¹⁹

Niestety, relacja Karnaua jest sprzeczna z relacją Kempki w dwóch ważnych szczegółach. Po pierwsze, Karnau utrzymywał, że był pewny, iż jedno z ciał należało do Hitlera. Oświadczył reporterom, że mógł rozpoznać Hitlera „po jego brązowym mundurze i twarzy”²⁰, a zwłaszcza po jego charakterystycznym wąsiku.²¹ Po drugie, Karnau utrzymywał, że kremacja odbyła się 1 maja o godzinie 18.30. Opis Karnaua dotyczący wydarzeń z 1 maja jest tak szczegółowy, że trudno przypuszczać, aby mógł się on mylić co do daty lub godziny kremacji. Karnau widział żywego Adolfa Hitlera siedzącego w swoim ulubionym wiklinowym fotelu, kiedy szedł rano ł maja na śniadanie. Przypomina sobie, że tego ranka pojawili się czterej mężczyźni z kanistrami benzyny przeznaczonymi do „układu klimatyzacji”. Karnau powiedział, że wiedząc, iż klimatyzacja bunkra jest zasilana ropą do silników dieselowskich, początkowo nie pozwolił im wejść. Zezwolił im dopiero po interwencji Lingego.²² Karnau, który ostatni raz widział Hitlera żywego około godziny 16.00, sądzi, że Hitler został potem otruty przez jednego ze swoich osobistych lekarzy, dr Ludwiga Stumpfeggera, i jeszcze tego samego dnia około godziny 18.30 skremowany.

38 • NEXUS

MARZEC-KWIECIEŃ 2008