33692 Obraz
4 (37)

322 KAMIEMMY WSZECHŚWIAT

z dyrektorów amerykańskiej filii I.G. Farben był C.E. Mitchell, któty pełnił również funkcję dyrektora Federalnego Banku Rezerw Nowego Jorku i Banku National City. Co najważniejsze, Herman Schmitz, prezes I.G. Farben w Niemczech, zasiadał w radzie nadzorczej Deutsche Banku i Banku Międzynarodowych Zabezpieczeń. Jak pamiętamy, Bank Międzynarodowych Zabezpieczeń był wierzchołkiem międzynarodowego systemu bankowego i jednostką spajającą system inflacyjnego papierowego pieniądza. Schmitz był jednym z niewielu zarządców I.G. Farben, którzy otrzymali w Norymberdze dłuższy wyrok - 10 lat więzienia.

Prawdopodobnie najbardziej zadziwiającego wsparcia spośród międzynarodowej braci bankierskiej udzielił Hiderowi dyrektor Banku Anglii, Montague Norman. Anglia była oczywiście w czasie II wojny światowej wrogiem nazistowskich NiemiecJak pisze dr Ouigley w swojej książce Tragedyand Hope, Norman był, w czasie gdy rządził Bankiem Anglii, to znaczy w latach 1929-1944, „głównodowodzącym światowego systemu kontro! i bankowej"?

...wiele bogatych i wpływowych osobistości takich jak Montague Norman i Henri Detering [właściciel Shell Oil] straszyło opinię publiczną zagrożeniem ze strony bolszewizmu zachowując jednocześnie neurralną, a nawet życzliwą postawę wobec nazizmu.^{1 2 3}

Stosunek Montague Normana do nazizmu wykraczał daleko poza neutralność.

W jednej z chicagowskich gazet z 3 listopada 1938 roku napisano:

Wiosną 1934 roku wybrana grupa finansistów z City zebrała się w gabinecie Montague Normana w bezokiennym budynku Banku Anglii przy ulicy Threadneed-le. Wśród obecnych byli: sir Alan Anderson, współwłaściciel Anderson, Green & Co.; lord (wówczas jeszcze sir Josiah) Sramp, prezes L.M.S. Railway System [sieć linii kolejowych]; Edward Shaw, prezes P.& O. Steamship Lines [linie oceaniczne]; sir Robert Kindersley, współwłaściciel Hambros Bros.; C.T. Tiarks, szef Shroeder Co.... Lecz obecnie na europejskiej scenie politycznej pojawiła się nowa potęga - nazistowskie Niemcy. Hitler zaskoczył swoich krytyków. Jego reżim nie był senną marą, lecz systemem o dużej przyszłości, i Norman doradzał swoim dyrektorom ujęcie Hitlera w swoich planach. Nikt nie zaoponował i postanowiono udzielać mu tajnego wsparcia finansowego, do czasu aż Norman wywrze odpowiedni wpływ na rząd, aby porzucił profrancuską politykę na rzecz bardziej obiecującej, proniemieckiej.⁴

Bank Anglii wspierał Hiriera nawet wtedy, gdy przystąpił on do swoich podbojów.

Po aneksji Czechosłowacji, która była złamaniem paktu o nieagresji zawartego między premierem Anglii, Chamberlainem, i Hitlerem, Bank Anglii oddał nazistows kim Niemcom sześć milionów funtów stanowiących czeskie rezerwy złota znajdujące się w jego depozycie.

Podobnie jak mała klika niemieckich książąt zbijających fortuny na wynajmowaniu żołnierzy walczącym ze sobą krajom w XVIII wieku, mała klika banków i między narodowych spółek osiągnęła ogromne zyski na dostarczaniu różnych towarów i usług obu walczącym w czasie II wojny światowej stronom. Po wcześniejszym wsparciu Hitlera Bank Anglii udzielił oczywiście Wielkiej Brytanii pożyczek na prowadzenie z nim wojny. W tym samym czasie gdy niemieckie filie I.T.T. i General Electric dawały pieniądze SS i wykonywały zamówienia nazistowskich Niemiec, ich oddziały w Ameiyce i innych krajach wspomagały ich przeciwników. W czasie gdy I.G. Farben wspierał hitlerowską machinę wojenną w Niemczech, jeden z jego partnerów działających w ramach tego samego kartelu, Standard Oil, zasilał aliantów. Gdy zakłady Forda wytwarzały sprzęt dla amerykańskiej armii walczącej z Niemcami, ich niemieckie filie produkowały pojazdy wojskowe dla nazistów. Nie miało znaczę nia, kto vyygrywał, a kto przegrywał, banki i spółki i tak osiągały zyski, a po wojnie zyskały nawet uznanie zvvycięzców.

Niezwykła rola, jaką odegrali w wspieraniu Hitlera i budowie jego nazistowskiej machiny wojennej różni bankierzy i przemysłowcy, była powodem uznania ich przez część historyków za prawdziwą siłę stojącą za nazizmem. Ich pomoc była rzeczywiście ogr omna, ale czy byli oni właściwym i jedynym źródłem, z którego wyrósł nazizm?

Jak już zauważyliśmy, nazizm wyłonił się z mistycznej sieci Bractwa. Niektórzy badacze błędnie sądzą, że to jego radykalne organizacje były orężem politycznych, wojskowych i ekonomicznych przywódców, a nie odwrotnie. To błędne mniemanie wynika stąd, że niewielu historyków zdobywa się na odwagę, aby przyjąć założenie, że sieć Bractwa była czynnikiem nadrzędnym, jeśli chodzi o siłę i wpływ na ludzkie elity. Jeżeli zaakceptujemy ren układ wpływów, będziemy musieli zadać sobie pytanie: Jaka siła stoi za Bractwem? Oczywiście odpowiedzieliśmy już na to pytanie w sposób możliwy do przyjęcia dla większości ludzi: przedstawiciele pozaziemskiej rasy, to znaczy społeczeństwo Nadzorców. Jeśli poważnie potraktujemy tę możliwość, będzie my musieli poszukać w naszej historii faktów, które by to potwierdzały - w tym przypadku odnoszących się do nazistowskich Niemiec. Gdy to zrobimy, odkiyjemy prawdziwą rewelację:

Naziści sami twierdzili, że pozaziemska społeczność była źródłem ich ideologii i stojącą za nimi siłą!

Przez całą naszą historię organizacje Bractwa deklarowały bezgraniczną lojalność wobec wybranych „bogów", „aniołów", „kosmicznych istot”, „wniebowziętych mistrzów” bądź innych temu podobnych nieziemskich isrot, z któiych prawie wszystkie okazują się być Nadzorcami skrytymi za zasłoną mitów. Towarzystwo Thuie i nazis towscy mistycy twierdzili, że ich prawdziwi przywódcy pochodzą spoza Ziemi. Swoich pozaziemskich mistrzów nazywali „nadludźmi”. Hitler wierzył w „nadludzi” i utrzymywał, że swego czasu spotkał się z jednym z nich, podobnie zresztą jak inni członkowie Thuie należący do kręgu jego przywódców. Naziści twierdzili, że ich nadludzie” mieszkają pod powierzchnią Ziemi i są twórcami aryjskiej rasy. Dlatego

1

Inne przedsiębiorstwo Rockefellerów, Standard Oil z New Jersey, było przed wojną partnerem I.G. Farben w ramach kartelu.

2

Carroll Ouigley, Tragedy..., str. 325.

3

Tamże, str. 514.

4

Howard S. Katz, The Wamiongers (Podżegacze), Books In Focus, Inc., Nowy Jork, 1979, str. 78-79.