35419 Scan10015 (11)

A ponieważ dzieci na ogół chętnie wykonują zadanie wspólnie z prowadzącym zajęcia, są skłonne traktować polecenie tak, jakby wspólnie z nimi je wypowiadały. Aby ta forma polecenia nie traciła swojego znaczenia, powinna być stosowana wtedy, gdy rzeczywiście wykonujemy takie zadanie jak dziecko lub gdy bierzemy udział w zajęciu z kilkorgiem dzieci.

O tym, jak dziecko przyjmie nasze polecenie lub uwagę, decyduje także ton głosu. Nie może on brzmieć tak, jak przy wydawaniu rozkazów ani jak sucha instrukcja, ale tak, jakbyśmy proponowali interesującą zabawę lub zagadkę do rozwiązania.

Zwracając uwagę dziecku nie powinniśmy mówić karcącym tonem. Przede wszystkim nakłaniamy dziecko do samokontroli. Proponujemy, by sprawdziło, samo oceniło, czy dobrze wykonało zadanie. Gdy sami oceniamy, mówimy o popełnionym błędzie spokojnie, stwierdzając po prostu fakt i od razu proponując poprawienie wyniku, i mobilizując do dalszej pracy, np. „Tym razem Ci się nie udało, ale teraz chyba pójdzie lepiej...”, „Tu się pomyliłeś, ale nauczysz się i nie pomylisz się w szkole”. Czasem dobrze jest potraktować błąd żartobliwie, zaśmiać się z nieudanej próby, by niepowodzenia nie przygnębiły dziecka. W zajęciach z młodszymi dziećmi można stosować uwagi, w których żartobliwym tonem obwiniamy przedmiot ćwiczenia, a nie dziecko, np. gdy dziecko źle odczytuje sylaby, mówimy: „Ale te literki nieznośne, ciągle się mylą”. Prowadzący zajęcia powinien mówić głosem umiarkowanym, niezbyt głośno.

Poświęciłyśmy tu wiele miejsca sposobom zwracania się osoby prowadzącej zajęcia do dziecka, ponieważ ma to ogromne znaczenie dla wytworzenia dobrej atmosfery i dobrego nastawienia dziecka do zajęć, a często jest ono nie doceniane przez rodziców i nauczycieli pracujących z dziećmi.

Przekazanie właściwych form podawania instrukcji i uwag nie może być dostatecznie przedstawione w opisach ćwiczeń, gdyż znacznie przedłużałoby je. Sądzimy, że zamieszczone tu uwagi pomogą prowadzącym zajęcia w nadaniu właściwej formy skrótowym instrukcjom znajdującym się przy opisach ćwiczeń.

Istotnym warunkiem dobrej atmosfery na zajęciach jest spokój i opanowanie osoby, która nimi kieruje. Zły stan psychiczny terapeuty, zmęczenie, pośpiech, zdenerwowanie niweczą wysiłki

I i dziecka. Dobry terapeuta, zainteresowany pracą nawet wte-*lv |Hlv mu wiele osobistych kłopotów, potrafi spokojnie prowadzić tu Nie zawsze jednak jest w stanie to osiągnąć. Czasem lepiej ■wyjmować z zajęć danego dnia, niż prowadzić w złym stanie Htahlr/nym. Nasz niepokój bardzo łatwo udziela się dzieciom, wy-whIiii.ii osłabienie koncentracji uwagi, zbytnie napięcie emocjonalne, ^pyyoiliijitce o byle drobiazg zatargi między dziećmi lub negatywny wdiMirk do zadań. Dzieje się tak zwłaszcza z dziećmi niezrównowa-(pio nu emocjonalnie, nadruchliwymi, niezdyscyplinowanymi.

I Dn/y wpływ na atmosferę zajęć mają też warunki, w jakich je ■Hwud/imy. Pomieszczenie, w którym odbywają się zajęcia, powin-■ byt dostatecznie duże, by każde z dzieci biorących równocześnie tlllRlłll W /ujęciach miało wygodne miejsce do pracy. Dobrze jest, gdy Hposliijc też trochę wolnego miejsca do prowadzenia krótkich ćwi-|ppii mc howych. Pomieszczenie zbyt obszerne, jak klasa szkolna, ■l gimnastyczna; nie jest korzystne, gdyż utrudnia koncentrację ^■|i, Jeśli musimy pracować w takiej sali, powinno się wydzielić KMlumi część, w której prowadzimy zajęcia. Dobrze jest też więk-|£f pomieszczenie podzielić na kilka „kącików” do pracy indywidualnej /, 2- -4 dziećmi. Przynajmniej w początkowym okresie pracy mwezej nie powinna ona odbywać się w klasie lub pomiesz-ją przypominającym.

^Bpgodnej atmosferze sprzyjają jasne, ciepłe kolory całego pomie-■ftiiu i sprzętów. Pokój ćwiczeń wyrównawczych powinien być ^nwuny od głosów z zewnątrz. Na skutek zaburzeń fragmentary-MlUrh rozwoju psychomotorycznego dziecka wiele ćwiczeń sprawia ^■poważne trudności. Wykonywanie tych ćwiczeń wymaga pełnej fctm.enl racji uwagi. Każdy hałas, a nawet dochodząca z zewnątrz ^Hpowu, utrudnia pracę dziecku rozpraszając jego uwagę. Podobnie łlRlulłl zbyt duże nagromadzenie różnych przedmiotów w pokoju *lf. slulc dostępne atrakcyjne zabawki i obrazki będące ciągle ^Bnlu widzenia dziecka.

^Bjc/hędne sprzęty stoły, krzesła, szafy — powinny być tak ^Hwwione, by swobodnie można było poruszać się między nimi dzieci nie przeszkadzały sobie wzajemnie przy wykonywaniu W ad dzielnie. Najbardziej atrakcyjne powinny być pomoce do ^Bp wyrównawczych. Pomoce te nie powinny być stale dostępne

25