39320 skanuj0008 (121)

1.5.2    13. Relikty twardotematowci odmiany zaimka ta, to zachowały się v. następujących wyrazach:

a)    potomny, potomek, przy tomny,

h) dlatego:

ci ci. te:

ii) tydzień    </«»»).

1.3.2.14.    W czym przejawia się wyjątkowość morfologiczna zaimka kto";

a: jako jedyny w polszczyżnie zachowuje twarda odmianą, por. 1 >. kogo:

C. komu. B. kogo :

b)    jako jedyny zachowuje synkretyzm form: B. kogo = 13. kogo:

c • pozbawiony kategorii rodzaju gramatycznego i liczby zachowuje specyficzną opozycję semantyczną - kto odnosi się do żywotnych, co - do nieżywotnych:

d) jest podstawą do wyodrębnienia się rodzaju męskożywolnego, który przejawia sic w zgodności form B. i D.

1.3.2.15.    Co znaczy wyraz siego w wy rażeniu Do siego rokit?

:: jest to pi otnik od imienia własnego Dosia: znaczy: ‘taki jak u Dosi. czyli szczęśliwy ’:

bj jest to archaizm; znaczy 'pomyślny';

c)    cale wyrażenie jest zlcksykalizowane; sam wy raz siego - nic już nic znaczy;

dl jest to dopełniacz archaicznego dziś zaimka wskazującego.'’/; tu znaczy: takiego samego (domyślnie: dnia) roku (domyślnie: obyśmy dożyli).

1 3.2 .6. Najważniejsze tendencje rozwojowe upraszczające deklinację zaimków w języku polskim to

a)    zanik deklinacji twardotematowci:

b)    synkretyzm form !).. C . Msc. !p zaimków r/.. por. je; jej • jej. oraz N i Msc. Ip r.m. i r.n.. por. mm. nim:

ci zmniejszenie zasobu leksemów zaimkowych:

d)    zanik liczby podwójne;

1.3.2    I ” Xajważnięi>ze tendencje rozwojowe komplikujące deklinacje zaimków w języku polskim to:

a) rozwinięcie kategorii żywotności (w lp.) i wytworzenie kategorii mę* skoosobowości (w lmn.l;

hi wytworzenie s ■ n< wego typu oboczności, np. jego : niego : go mojego : mego:

c)    poliscmiczność form D !p. i Imn. zaimka /<ya jej. ich. lunk-cjonujących jnko formy zaimka osobow ego ot ;■./ jako formy zaimka dzierżawczego;

di wpływ odmiany przymiotnikowej powstanie form naszą, naszą i <—nasze. wasze). a!c: te

1.3.2.18. Co zachowało się w polszczyżnie z paradygmatu odmiany psł. zaimka *jh, *ja, *je"!

a)    zachował się zaimek ja oraz je:

b)    mc zachowały się żadne samodzielne formy; z) zachowały się formy przypadków' zależnych;

d)    zachowały się formy reliktowe typu weń poń.

1.3 2 19. Oto wybrane z VI Kazania gnieźnieńskiego przykłady użycia zamka osobowego (kontynuującego psł 7<>) w B. lp. r.m.:

1)    „Tedy w:ęc potem oni są/ Bartłomieja' byli ścięli”;

2)    ..Ale wy// [Bartłomieja] bartodziejom nazywacie”;

3)    Jżc gdyż ci// [węża] żegnają”.

4)    ,.A do brata tego iistego kra la >ąg^ [Bartłoimeja] oni byli przywiedli’*. Jakie wnioski można wysnuć z analizy tego zestawienia?

a: zbyt mało jest materiału do uogólnień;

b nieustabilizowany jest paradygmat odmiany tego zaimka w B ip r.m.; z) dominuje tli archaiczna forma ii, pojawia sic nowa go: (równa D ip.V di widać tu początek usuwania z B. Ip. historycznej formy // przez go pochodzenia dopełniaczowego, co wiąże mc z rozwojem kategorii żywotności nieżywotności.

1.3.2 20. Proszę wyjaśnić, o czym świadczą lenny B. Ip zaimków osobowych oraz zaimka zwrotnego sic. występujące w Żywocieśw Hłażcja: woła (w książę i 1miejsie dobrze (2); izsoż sie jim modlą (2 r. rozg/iieuawsiesędzia (2). ab\ sie odwrócił od (...) wiary (2 i; zdradziłyście tnie w mych bogoi h (3): ał formy te nic maja. oznaczonej nosowości (z powodu niedostatków graficznych), a więc świadczą o archaiczności tekstu; b: formy te pochodzą z zabytku małopolskiego (lub śląskiego), a zatem wymienione tu zaimki w połączeniu z czasownikiem ulegały denazalizacji;

c: formy te świadczą o zapisie fonetycznym, ponieważ samogłoski w wygłosie tracą nosowość:

d formy te ilustrują powszedni i wymowę (i grabię) w dobie średnio-Isl t zatem . ■ cz< s e p mstani i tekstu.