41621 Scan 140410 0059

otrzymałbym ponad 2 tys. juanów, ale wypłacili mi tylko 1,8 tys. juanów”. Qiang był tym bardzo zdenerwowany i nawet poskarżył się wyżej, jednak jego skarga pozostała bez odpowiedzi. Również trzech innych pracowników wspominało nam, że mają podobne problemy, ponieważ im również nie zapłacono za część nadgodzin. Złożyli zawiadomienie o defraudacji pieniędzy za nadgodziny i dołączyli do niego kartę wynagrodzeń za dany miesiąc. Zabiegi te jednak nie pomogły. „To jak rzucać grochem o ścianę. Żadnej reakcji”. Jakby tego było mało, po dwóch miesiącach pracy w fabryce nie mieli jeszcze w ręku umowy

0    pracę.

Obietnicę Foxconna, zgodnie z którą „po upływie sześciomiesięcznego okresu próbnego zostaną zatrudnieni na stałe a ich płaca odpowiednio dostosowana”, niektórzy nasi rozmówcy komentowali krótko: „pracujemy dłużej niż sześć miesięcy, lecz żadnego zawiadomienia o zatrudnieniu na stałe i dostosowaniu płacy jeszcze nie dostaliśmy”. Ponadto nie wiedzieli, co sami mieliby w tej sprawie zrobić.

Metody zarządzania są brutalne. Jedną z charakterystycznych cech stylu zarządzania panującego w Foxconnie są „pouczenia”. Odnosi się to zarówno do Chongąing, jak i Chengdu. Pracownicy opowiadali, jak surowo byli codziennie kontrolowani przez bezlitosną ochronę fabryczną w Chongąing. Ochrona w imperium Foxconna posiada szczególny status. Jest arogancka

1    lubi prowokować. Ponadto pracownicy musieli codziennie rano i wieczorem uczestniczyć w apelach prowadzonych przez zwierzchników. Kadra zarządzająca nigdy nie wyrażała zadowolenia z wyników pracy, ludzie byli ustawicznie karceni, nieustannie nawoływano do większego zaangażowania dla firmy i poświęcania jej całej energii, do szybszego tempa pracy. Jeden z pracowników opowiadał, jak kierownik linii czasem ostrzegał: „Weźcie się wreszcie do roboty, bo jak mnie wkurzycie, to dam wam taki wycisk, że mnie popamiętacie”.

Członkowie zespołu badawczego sami uczestniczyli w wieczornym apelu. Było około godz. 20:20, zbliżał się właśnie koniec dziennej zmiany. Pracownicy musieli wyjść z hali produkcyjnej i ustawić się w szeregu na placu budowy, po którym we wszystkie strony jeździły ciężarówki pełne piasku, betonu i kontenerów. Warkotały maszyny i pojazdy, w powietrzu unosił się pył. Kierownik linii wykrzykiwał do grupy: „Pomagać sobie, ciężko pracować, łączyć wszystkie siły!”. Apel trwał tak długo, że pracownicy wrócili do domów po czasie.

Prawie wszyscy mają ogromny problem z uzyskaniem wolnych dni. W Foxconnie „naczelną zasadą” jest harmonogram produkcji, co oznacza w praktyce, że pracownicy muszą się mu zawsze podporządkować. Jeżeli produkcja przyspiesza i maszyny pracują na pełnych obrotach, to nawet osobom chorym trudno dostać dzień wolny. Wielu ludziom nie pozostaje nic innego, jak pracować pomimo choroby. Pracownik Qiu mówił: „W styczniu miałem wysoką gorączkę, ale mimo to kierownik linii nie pozwolił mi iść na chorobowe, bo było zbyt dużo roboty i brakowało ludzi”. Pracownica Chun cytowała powiedzenie krążące w Foxconnie: „Kobiety traktowane są jak mężczyźni, a mężczyźni jak maszyny”. Chun opowiadała również ojej hali produkcyjnej, w której było tak zimno, że ludzie często się przeziębiali i musieli brać lekarstwa. Wnioski o urlopy zdrowotne były jednak odrzucane: „Ja też załapałam przeziębienie, ale niektórzy czuli się jeszcze gorzej. Nie musiałam brać leków. W hali wystąpiły na moich nogach, rękach i na twarzy reakcje alergiczne. Skóra była zaczerwieniona i okropnie swędziała”. Chun nie miała czasu pójść do lekarza. „W supermarkecie na dole, w budynku internatu, kupiłam sobie butelkę wódki i wlałam do papierowego kubka. Nadziałam trochę waty na dwie wykałaczki, zwilżyłam wódką i tym nacierałam sobie nogi. Ale po pracy swędzenie zaczęło się od nowa”.

Codzienny tłok i stanie w kolejce

Hotele pracownicze w Chengdu nie były jeszcze wykończone, stąd część pracowników zakwaterowano stosunkowo daleko od fabryki. Foxconn podstawiał autokary, które woziły ludzi do pracy i z powrotem. Między południową bazą w Chengdu a hotelem Deyuan codziennie przed początkiem i po zakończeniu zmiany kursowały znacznie przepełnione autokary, w każdym cisnęło się po 70-80 osób. Pracownicy nie mieli jednak żadnej alternatywy. Było za daleko, żeby iść pieszo, a inne autobusy były zbyt drogie. Musieli więc wciskać się do zatłoczonego pojazdu, żeby dostać się do fabryki.

Niektórym się to czasem nie udawało. Pracownik Jin opowiedział nam, co przeżył 27 marca 2011 r. podczas jazdy autobusem. O godz. 9:30 wracał z grupą kilkunastu kolegów i koleżanek z nocnej zmiany. Mimo że bardzo się spieszyli, uciekł im transport do internatu Jintaicun. Jedna z dziewczyn zadzwoniła na numer telefonu widniejący na odwrocie firmowej legitymacji, ale nikt się nie zgłaszał. Nie wiedząc, co dalej robić, poprosili o podwiezienie kierowcę autobusu innej linii. Kierowca, który również pracował dla Foxconna, zaczął się wściekać: „My, kierowcy, ciągle mamy problemy. Często robimy nadgodziny, ale nam za to nie płacą”. W końcu podjechał do innego kierowcy, a ten zawiózł ich do hotelu Jintaicun.

Wiele osób skarżyło się głośno na konieczność wystawania w kolejkach. Ze względu na dużą liczbę pracowników oraz fakt, że infrastruktura nie była jeszcze ukończona, ludzie musieli czekać - na przystanku autobusowym, przy recepcji meldując się do pracy, w kantynie przy wydawaniu jedzenia. Pracownicy skarżyli się na „zbyt małą ilość czytników kart, trzeba długo czekać przy recepcji przed wejściem do środka. A przecież i tak cały dzień