43435 skanuj0081 (33)

Przy wymaganych dużych wciskach stosuje się połączenia kombinowane, polegające na równoczesnym ogrzewaniu oprawy i oziębianiu czopa. Często stosuje się też ogrzewanie oprawy w połączeniach wtłaczanych, co umożliwia zastosowanie pras o mniejszej sile nacisku.

Połączenia wciskowe są w zasadzie nierozłączne. W przypadku połączeń wtłaczanych możliwe jest uzyskanie połączeń rozłącznych, zwłaszcza przy małym wcisku, małej chropowatości powierzchni styku oraz stosowaniu odpowiednich smarów (np. oleju rzepakowego z dodatkiem talku), chroniących połączenie przed zatarciem. W połączeniach o dużym wcisku i wymaganym wielokrotnym rozłączaniu (np. dla wymiany zużytych części) w jednym z elementów projektuje się specjalne kanały smarowe, przez które wprowadza się smar pod bardzo dużym ciśnieniem; umożliwia to demontaż połączenia bez uszkodzenia powierzchni styku.

Do podstawowych zalet połączeń wciskowych zalicza się:

—    dokładną współosiowość (środkowanie) części łączonych,

—    brak elementów dodatkowych (w połączeniach bezpośrednich),

—    proste i tanie wykonanie,

—    dużą obciążalność połączeń (przy dużym wcisku — nawet obciążeniami zmiennymi i udarowymi),

Wadami połączeń wciskowych są:

—    znaczne naprężenia montażowe, grożące zniszczeniem części, zwłaszcza wykonanych z materiałów kruchych,

—    trudność uzyskania żądanego wcisku, zależnego (przy seryjnej produkcji) m.in. do uzyskanych wymiarów części — różnych w granicach tolerancji wykonania,

—    konieczność stosowania dodatkowych zabezpieczeń przy przewidywanych przeciążeniach o nieustalonej wielkości.

Połączenia wciskowe znajdują coraz szersze zastosowanie ze względu na swoje zalety oraz możliwość uniknięcia wad przy odpowiednio zaprojektowanych i wykonanych połączeniach.

A-A

Rys. 4.2. Przykłady połączeń wciskowych [częściowo 4]

82