47031 P1010041 (8)

który jest płaski, ilość podziałów na licu inna niż ilość schodków, inne mutacje w końcu średniowiecza.

Szczyty stanowią ponad połowę wysokości korpusu- akcent położony na szczyt- ukoronowanie (podobnie jak sklepienia na wnętrzach)

2 poł. XIV wieku: dwie konwencje stylistyczne: styl twardy (uproszczenie, asceza, haptyczność), styl miękki (dworski, malowniczy, wrażeniowy). Rozróżnić: czy szczyt czy attyka (parawanowa)- św. Katarzyna w Brandenburgu. Na Śląsku i Małopolski- elementy kamienne, a nawet całe okładziny w szczytach (Spisz, Morawy); Mazowsze- wpływy z Ordenslandu i Wlkp. Dywanowe dekoracje w tle, późny gotyk, obrys inny niż artykulacja lica.

Podziały szczytu- ilość słupków wyznacza pola w oparciu o nie dzielimy szczyt (8,9,10- dzielny)

Ściana szczytu jest członowana blendami, często wprowadza się podziały horyzontalne (mówimy wówczas o kondygnacjach szczytu), podział ten jest zależny od słupków sterczynowych. Im później tym więcej kondygnacji. W poi. XTV w. dwukondygnacyjny z jednym fiyzem. Blenda nie reaguje na podziały horyzontalne, pod koniec XIV w. przerywa się blendy; ulegają podziałowi na kondygnacje. Podziały kondygnacji najpierw pojawiaja się na stopniach- lata 40- 50 XIV w., przejdą na krawędź blendy- 1. 70- 80 XTV wieku.

Ważne jest też jak głębokie były blendy. Późniejsze (XV w.) mogą być 2-uskokowe, od 1400 szczyty są rozrzeźbione, kształtowane świalłocieniowo, zwielokrotnianie płaszczyzn.

WARMIA: szczyty kat. we Fromborku, pocz. XIV w. obrys trójkątny, nastawiony, lekko cofnięty, fale 40- te lata XIV wieku; k. Dominikanów w Elblągu- koliste plyciny. Podział zależny od skali budpwli, w 1. 50 XIV w. mogą być wprowadzone dodatkowe sterczyny, 2 poi. XTV w! na samych krawędziach fiyzy na stopniach, ok. 1400 k. Św. Jana w Olsztynie-zrezygnowano z horyzontalnych podziałów, bez elementów progresywnych, koniec XIV w. blendy mogą być zastąpione kamiennymi wimpergami (Orneta); poł. XV w. na Warmii są b. tradycyjne formy, jak i nowe przeniesione z Gdańska; pod k. XV w. szczyt jest płaski, inna ilość podziałów, powrót do obrysu trójkątnego z elemntami późnogotyckimi: blendy w Ośli grzbiet, b. głębokie, światłocieniowe.

WIELKOPOLSKA (Bliskowski): wczesne trójkątne szczyty, wczesna triada blend- nie piramidalna, później podziały horyzontalne, przerwane oknami lub blendami. Dominacja szczytu nad elewacją. Sterczynka ma charakterystyczne zadaszenie: trójkątny szczycik i 4 dwuspodowe daszki z pinaklem na przecięciu.

W 2 poł. XIV w. dwie konwencje stylistyczne: Styl twardy: uproszczenie formy,surowy, asceza. Styl miękki (piękny) z tradycji dworskiej, forma