47141 skanuj0010 (194)

Najważniejsze dokonania lej szkoły to badania nad zagadnieniami użyteczności krańcowej, kosztów alternatywnych, zysku i procentu oraz podziału dochodów.

Szkoła matematyczna przyczyniła się natomiast do rozwoju teorii równowagi ogólnej (Leon Wal ras    1834-1910). a poprzez wprowadzenie koncepcji

krzywych obojętności (V'ilfredo Pareto - 1848-1923} dała podstawę współczesnym badaniom rynku. Nowością hyło szerokie zastosowanie przez przedstawicieli szkoły matematycznej narzędzi matematycznych w badaniu zjawisk ekonomicznych.

Z kolei szkoła neoklasyczna odegrała szczególną rolę w rozwoju ekonomi-rynkowej. Główni przedstawiciele: William S. Jevons (1835 ISS2) - opracował oryginalną metodę równowag cząstkowych. Alfred Marshall (1S42- 1924) bada: problematykę cen. kosztów, opracował miary cenowej elastyczności popytu. stworzył podstawy teorii równowagi przedsiębiorstwa oraz Amerykanin John B. (Mark (1847- 1938) - szczególne zasługi położył w dziedzinie analizy podziału dochodów.

Szkoła neoklasyczna, a szczególnie dorobek A. Marshalla mocno zapisał się w teorii ekonomii. Do jego poglądów nawiązywało wielu polskich ekonomistów, szczególnie przedstawiciel szkoły poznańskiej - Edward Taylor {1881 !9(>4). Natomiast osiągnięcia matematycznej szkoły lozańskiej propagował Władysław Zawadzki (1885-1939). profesor Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie i Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.

W Niemczech pod koniec XIX wieku powstał kierunek historyczny, podkreślający rolę czynników narodowych i historycznych w gospodarce. W ramach tego kierunku wyróżnia się dwie szkoły. Pierwszą z nich była tzw. starsza szkoła historyczna, która rozwijała swoje poglądy w latach 00. i 70. XIX wieku. Przedstawicielami jej byli: Wilhelm Koschcr (1817—1894) oraz Bruno Hil-debrand (1812 1878). W. Ruschcr kwestionował metodę abstrakcji i dedukcji klasycznej ekonomii politycznej, nawoływał do badań empirycznych, opierających sic na materiale faktograficznym, aby dopiero nu lej podstawie formułować prawidłowości rozwoju gospodarczego. Z kolei B. Hildebrand przypisywał lii storii główną roię w poznawaniu rozwoju gospodarczego, zalecając stosowanie metod Statystycznych.

Diugą szkołą w ramach kierunku historycznego była młodsza S2ko?a historyczna. Rozwijała ona swoje koncepcje na przełomie XIX i XX wieku. Jej głównymi przedstawicielami byli: Gustaw SchancUer (1838 1917). Ludwig Krcnlano (1844-1931) oraz Karl Biicher (1847-1930). Charakterystyczną cechą ich poglądów było to, że bardzo silnio podkreślali zmienność zjawisk ekonomicznych w czasie i przestrzeni, co było równoznaczne z tezą negującą ist nienie uniwersalnych praw ekonomicznych.