06

18

Najważniejsze dokonania tej szkoły to badania nad zagadnieniami użyteczności krańcowej, kosztów alternatywnych, zysku i procentu oraz podziału dochodów.

Szkoła matematyczna przyczyniła się natomiast do rozwoju teorii równowagi ogólnej (Leon Wal ras - 1834-1910), a poprzez wprowadzenie koncepcji krzywych obojętności (Viifrcdo Pareto- 1848-1923) dała podstawę współczesnym badaniom rynku. Nowością było szerokie zastosowanie przez przedstawicieli szkoły matematycznej narzędzi matematycznych w badaniu zjawisk ekonomicznych,

Z kolei szkoła ncoklasyczna odegrała szczególną rolę w rozwoju ekonomii rynkowej. Główni przedstawiciele: W illiam S. Jevons (1835-18S2) - opracował oryginalną metodę równowag cząstkowych, Alfred Marshall (1842- 1924) badał problematykę cen, kosztów, opracował miary cenowej elastyczności popytu, stworzył podstawy teorii równowagi przedsiębiorstwa oraz Amerykanin -John B. Clark (1847-1938) - szczególne zasługi położył w dziedzinie analizy podziału dochodów.

Szkoła ncoklasyczna, a szczególnie dorobek A Marshalla mocno zapisał się w teorii ekonomii. Do jego poglądów nawiązywało wielu polskich ekonomistów, szczególnie przedstawić id szkoły poznańskiej Edward Taylor (1884-1964). Natomiast osiągnięcia matematycznej szkoły lozańskiej propagował Władysław Zawadzki (1885-1939), profesor Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie i Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.

W Niemczech pod koniec XIX wieku powstał kierunek historyczny, podkreślający rolę czynników narodowych i historycznych w gospodarce. W ramach tego kierunku wyróżnia się dwie szkoły. Pierwszą? nich była tzw. starsza szkoła historyczna, która rozwijała swoje poglądy w latach 60. i 70. XIX wieku. Przedstawicielami jej byli: Wilhelm Koscher (1817 1894) oraz Bruno Iliklc-brand (1812-1878). W. Koscher kwestionował metodę abstrakcji i dedukcji klasycznej ekonomii politycznej, nawoływał do badań empirycznych, opierających się na materiale faktograficznym, aby dopiero na tej podstawie formułować prawidłowości rozwoju gospodarczego. Z kolei B. Hildcbrand przypisywał historii główną rolę w poznawaniu rozwoju gospodarczego, zalecając stosowanie metod statystycznych.

Drugą szkolą w ramach kierunku historycznego była młodsza szkoła historyczna. Rozwijała ona swoje koncepcje na przełomie XIX i XX wieku. Jej głównymi przedstawicielami byli: Gustaw Schancller (1838-1917). Ludwig Brenłano (1844-1931) oraz Karl Biicher (1847-1930). Charakterystyczną cechą ich poglądów było to, że bardzo silnie podkreślali zmienność zjawisk ekonomicznych w czasie i przestrzeni, co było równoznaczne z tezą negującą istnienie uniwersalnych praw ekonomicznych.